راضیه هورشناس محمدرضا بمانیان
چکیده: قرارگیری رودخانه ها در بافت شهری به گونه ای است که می تواند بهترین ارتباط و بیشترین دسترسی را مابین مراکز اجتماعی شهر برقرار سازد.تقویت اینگونه ارتباطات می تواند زمینه ساز ایجاد تقابل و هماهنگی محیط زیست و اجتماع قرار گیرد.سابقه تاریخی شهرسازی نشان می دهد که شکل گیری شهرها در کنار رودخانه ها از جهت دسترسی به منابع آب همواره مورد توجه بوده است.اولین مراکز اجتماعی همواره در کنار منابع آب و رودخانه ها شکل می گرفتند.شاید امروزه با پیشرفت تکنولوژی های مرتبط با انتقال آب این نقش کم رنگ تر حس شود،اما می توان با نگاه دوباره به رودخانه ها و بازآفرینی آنها در حوزه معماری منظروبه عنوان شریان حیاتی شهرها فرصت تقویت ارتباطات اجتماعی شهرها را ایجاد نمود. به طور کلی این پایان نامه بر آن است تا به معیارهای طراحی منظر رودکناری (در حاشیه مسیل های شهری) دست یابد . این پارامترها که در قالب آلترناتیوهای طراحی ارایه می شوند در راستای ارتقای حیات اجتماعی پایدار در حوزه طراحی معرفی می شوند. پژوهش حاضر به طور همزمان بر تجربیات بین المللی وملاحظات و محدودیت های منطقه ای تاکید می کند.همچنین، پژوهشگر معتقد است این برنامه ریزی شامل رویکردهای چندگانه ای می شود که سبب شکل گیری منظر شهری پایدار در حاشیه رودخانه های شهری می شود. در این پایان نامه ،مسیل رودخانه خشک شیراز به عنوان مهمترین مسیل شهر شیراز، برای اعمال نمودن راهبردهای ارایه شده، به عنوان یک مورد مطالعاتی واقعی، انتخاب شده است. محدوده مورد نظر طراحی شامل بخشی از کناره رودخانه خشک در شهر شیراز مابین پل معالی آباد و سد نهر اعظم واقع می باشد. با تامل در نقش و جایگاه رودخانه خشک در ایجاد چشم اندازشهری و ارتقای کیفیت های شهری، مشخص شد این رودخانه پتانسیل تبدیل شدن به عرصه حیات اجتماعی را دارا می باشد و در این جهت به اصول و لوازم طراحی منظر کناره رود ها از دیدگاه معماری منظر پرداخته شده و در پایان طرح پیشنهادی در جهت باآفرینی رودخانه خشک شیراز بر اساس ضرورت ها، نیازها و مبانی فکری شکل گرفته در روند تحقیق ارایه شده است. کلیدواژگان:
