سازند زیارت با سن ائوسن پیشین _ میانی در برش تویه دروار (واقع در جنوب غرب دامغان) شامل توالی از سنگ های تخریبی و کربناته در یال جنوبی البرز شرقی می باشد. این سازند با ناپیوستگی همشیب بر روی رسوبات سازند فجن و در زیر سازند کرج به صورت تدریجی واقع شده است. سازند زیارت در برش مورد مطالعه 5/84 متر ضخامت دارد و قابل تفکیک به سه واحد رسوبی می باشد. واحد یک از ماسه سنگ با بین لایه های از کنگلومرا و آهک ماسه ای، واحد دو از تناوب آهک ماسه ای و سنگ آهک، واحد سه نیز از تناوب سنگ آهک نازک لایه و شیل تشکیل شده است. به منظور تعیین رخساره های رسوبی و تفسیر محیط رسوبی سازند زیارت در این منطقه تعداد 61 مقطع نازک مورد مطالعات میکروسکپی قرار گرفت، نتایج حاصل منجر به تفکیک و شناسایی 19 رخساره و 29 زیر رخساره در سازند زیارت شد که در 6 گروه رخساره ای ساحلی (ماسه سنگ و کنگلومرا)، لاگون (وکستون، گرینستون، وکستون- گرینستون)، سد و حاشیه سد (گرینستون، وکستون – گرینستون)، شیب قاره – انتهای شیب قاره (مادستون، وکستون، پکستون، توربیدایت)، فلات عمیق- کف حوضه (مادستون، مادستون- وکستون، وکستون – پکستون) و کف حوضه (مادستون، وکستون، مادستون-وکستون و شیل خاکستری تیره) نهشته شده اند. با توجه به شواهد رخساره ای رسوبات سازند زیارت در منطقه مورد مطالعه در زمان ائوسن پیشین تا میانی در دو محیط رسوبی فن دلتا و بادزن زیر دریایی (متعلق به پلاتفرم حاشیه دار) نهشته شده است. در مرز سازند فجن با زیارت، محیط فن دلتا تشکیل شده است و با گذشت زمان، این محیط به یک محیط کربناته (پلاتفرم حاشیه دار) تبدیل می شود. ویژگی هایی نظیر وجود توربیدایت ها نشان می دهد که سازند زیارت در یک پلاتفرم کربناته از نوع شلف حاشیه دار تشکیل شده است. منحنی مربوط به تغییرات سطح آب دریا در برش تویه دروار تا حدودی منطبق بر منحنی تغییرات جهانی است. فرآیندهای اصلی دیاژنز در سازند زیارت شامل سیمانی شدن، تراکم و انحلال فشاری، انحلال و جانشینی می باشد. آشفتگی زیستی و انواع رگه ها جزو فرآیندهای فرعی دیاژنز در نظر گرفته شدند.