دراین پایان نامه سعی شده است تاثیر باور های کهن ایرانیان بر ادبیات نمایشی معاصر مورد بررسی قرار گیرد. از این رو باور ثنویت که از قدیمی ترین باور ها و فرهنگهای ایرانیان است مورد بحث قرار گرفته؛ آیاادبیات نمایشی معاصر ایران اکنون تحت تاثیر باور دیرینه ثنویت قرار دارد؟ یا نه؟ آیا این باور هنوز پس از قرنها فراموشی جایی در فرهنگ و ادبیات ایران دارد؟برای پاسخ به این پرسشها به بررسی باور ثنویت و جنبه های مختلف آن پرداخته وپس از پس از آن به بررسی آثار دو تن از نمایشنامه نویسان مطرح معاصر پرداخته و از هر کدام سه نمایشنامه متفاوت مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است.ودر نهایت به این نتیجه دست یافته است که باور ثنویت در آثار هر دو نویسنده منعکس شده اما نه به صورت یکسان.