ادبیات فلسطین به ویژه بعد از سال (1967) و ادبیات پایداری ایران در دوره ی هشت-ساله ی جنگ تحمیلی(1988-1980)، دو نمونه ی بارز از ادبیات مقاومت در حوزه ی ادبیات عربی و فارسی دوره ی معاصر به شمار می روند وداستان «دا» و «الصبار» از برجسته ترین نمونه های داسـتانی آن هستند که علاوه بر ترسیـم اشغال سرزمین، عکس العمل مردم را نسبت به آن مجسـم می نمایند. از این رو شخصیت و شیوه ی شخصیت پردازی و نقش گفت وگو در تکامل شخصیت-های داستان وسیر روند داستان ونیز به عنوان یکی از شیوه های شخصیت-پردازی در دو رمان به عنوان عنصری حائز اهمیت مورد بررسی قرار گرفته است ونتایجی از این دست حاصل گشته است: نویسندگان دو رمان ازترکیبی ازشیوه ی مستقیم وغیر مستقیم در سراسر داستان برای شخصیت پردازی استفاده نموده اند که در این میان توصیف به ویژه در رمان دا که شامل توصیف قیافه ی ظاهری شخصیت ها، نوع پوشش، نحوه ی عملکرد آنها در حوادث داستان است وگفت وگو در رمان الصبار بیشترین حجم داستان را به خود اختصاص داده اند. در دو رمان گفت وگوی درونی ونیز تداعی خاطرات نقش به سزایی در روایت داستان ایفا می کند اگرچه در رمان دا راوی اول شخص یا راوی قهرمان مانع از این می شود که رمان از دیالوگ نیز برخوردار باشد اما در رمان الصبار بار پیشبرد حوادث داستانی، شخصیت پردازی وفضاسازی برعهده ی دیالوگ های طولانی میان شخصیت ها است.