حمل و نقل دریایی مسافر از شاخه های مهم حقوق دریایی است که امروزه با افزایش استفاده ی مردم از این نوع حمل و نقل به ویژه با اهداف تفریحی، امکان وقوع حوادث ناگوار نیز افزایش یافته و حمایت از حقوق مسافران سفرهای دریایی و اثاثیه ایشان را امری اجتناب ناپذیر ساخته است. در نتیجه ی یک حادثه ی دریایی ممکن است به اموال مالکان کشتی، جان و اثاثیه مسافر و نیز سلامتی و اموال اشخاص ثالث و محیط زیست خساراتی وارد شود. آنچه که در این پایان نامه به آن پرداخته می شود صرفا بررسی مسیولیت مدنی متصدی مدنی متصدی حمل در برابر مسافر می باشد و از مسایل مربوط به مسیولیت وی در برابر کشتی ها و اشخاص ثالث و خدمه و یا مسیولیت سایر اشخاص درگیر در حمل و نقل دریایی مسافر مانند خدمه، فرمانده و یا نمایندگان متصدی چشم پوشی می شود. در نظام حقوقی ایران منابعی که اختصاصا مقرراتی در راستای تنظیم روابط متصدی حمل دریایی مسافر و تعیین حقوق و تکالیف ایشان وضع نموده اند. قانون دریایی 1343 و کنوانسیون یکنواخت کردن برخی مقررات مربوط به حمل مسافر از طریق دریا مصوب 1344 می باشد. به منظور بررسی مسیولیت مدنی متصدی حمل مسافر ابتدا نیازمند شناخت مفاهیم موضوع بحث، منابع قانونی و مبانی حاکم بر مسیولیت چنین متصدی و سپس بیان تعهدات و مسیولیت های وی خواهیم بود و سرانجام به محدودیت های مسیولیت متصدی در برابر مسافر خواهیم پرداخت که در این راستا به بررسی مقرراتی که مسیولیت متصدی نسبت به خسارات وارد بر مسافر را پوشش می دهد می پردازیم. کنوانسیون های مهم بین المللی و قوانین داخلی که در حال حاضر لازم الاجرا هستند و نیز اسنادی که احتمال لازم الاجرا شده آن ها در آینده ی نزدیک می رود تجزیه و تحلیل و مقررات قانون دریایی با راه حل هایی که کنوانسیون های مربوطه مقرر کرده اند مقایسه می شود و نهایتا با ارایه ی چند پیشنهاد به بحث پایان خواهیم داد.