هخامنشیان به یکی ازقبایل متعدد آریایی بودند که درمهاجرت بزرگ اقوام آریایی به طرف فلات ایران آمدند و در نهایت در سرزمین پارس( انشان) مستقر شدند و سرانجام کورش کبیر توانست امپراطوری هخامنشیان را به مرکز پارس تشکیل دهد. این امپراطوری از سال 550 تا 330 قبل ازمیلاد برقسمت بزرگی از دنیای متمدن قدیم یعنی از نواحی شرقی هندوستان وآسیایی مرکزی تا ممالک شرقی افریقا وسواحل این قاره دربحر احمر وتمام بالکان تا داخل شبه جزیره یونان فرمانروایی می کرد. داریوش بزرگ با ساخت پایتخت های متعدد و تشکیل درباری با شکوه توانست بسیاری از بزرگان پارسی را با خود همراه و در کنار خود داشته باشد. او از طرفی یک سازمان جدیدی درکشور بر قرار کرد و توانست از طریق تقسیم کشور به ساتراپی ها (شهرب ها) آن را اداره کند. هرچند که اغلب رابطه دربار و سیستم ساتراپی با یکدیگر همسو عمل می کردند، اما گاه اتفاق می افتاد که بین دربار و ساتراپ نشین ها و یا کارگزاران کشوری اختلاف بروز می کرد. در این پژوهش تلاش بر این است با استفاده از منابع کهن و با استفاده از شیوه پژوهشهای تاریخی به بررسی تقابل ها و تعامل های موجود بین دربار و سیستم سیاسی کشور در دوره هخامنشی بپردازد.