صندوق‏های سرمایه‏گذاری مشترک به عنوان یکی از مهمترین نهادهای بازار سرمایه با جمع‏آوری سرمایه‏های اندک امّا در سطح وسیع مخاطره سرمایه‏گذاری را به میزان قابل توجهی کاهش داده و موجب رونق و مدیریت در بازار سهام می‏شوند. در این میان سرمایه‏گذاران صندوق‏ها تلاش می‏کنند در صندوقی سرمایه‏گذاری کنند که متناسب با ریسک بازار و ریسک عملیاتی قابل تحمل، بازده بهینه‏ای کسب کنند. بنابراین سرمایه‏گذاران جهت انتخاب بهینه صندوق‏های سرمایه‏گذاری نیازمند ابزارهایی مانند معیارهای ترکیبی عملکرد پرتفلیو می‏باشند. در این تحقیق با بررسی پنج معیار نسبت شارپ، نسبت ترینر، مدل 3 عامل فاما-فرنچ، آلفای جنسن(معیاری از ارزیابی ریسک در تئوری مدرن پرتفوی) و نسبت پتانسیل مطلوب (معیاری از ارزیابی ریسک در تئوری فرامدرن پرتفوی) مناسب بودن هر یک از آنها را در مقایسه با معیار بازدهی واقعی مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای این منظور بر اساس مبانی نظری تحقیق، پنچ فرضیه تبیین و با استفاده از داده‏های نمونه انتخابی از 20 صندوق مشترک از دی ماه 1388 تا دی ماه 1390 فرضیه‏ها مورد آزمون قرار گرفته‏اند. محقق با توجه به استفاده از داده‏های رتبه‏ای، فرضیه‏ها را از طریق آزمون همبستگی و با استفاده از دو آماره ناپارامتریک «ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن» و« ضریب همبستگی کندال» مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. نتایج این تجریه و تحلیل نشان می‏دهد که در بازار سرمایه ایران، بین عملکرد صندوق‏های سرمایه‏گذاری مشترک بر اساس نسبتهای شارپ، نسبت ترینر، نسبت پتانسیل مطلوب، نسبت جنسن و مدل 3 عامله فاما-فرنچ با نسبت بازده واقعی همبستگی معنی‏داری وجود دارد. بررسی ضرایب همبستگی آماره‏های اسپیرمن و کندال حاکی از این است که بیشترین میزان همبستگی با بازدهی واقعی مربوط به نسبت ترینر بوده و کم ترین ضریب همبستگی متعلق به مدل سه عاملی فاما و فرنچ می باشد به طوری که بر اساس اولویت نسبت ترینر در رتبه اول، نسبت شارپ در رتبه دوم، نسبت پتانسیل مطلوب در رتبه سوم، نسبت آلفای جنسن در رتبه چهارم و نسبت مدل سه عاملی فاما و فرنچ در رتبه پنجم قرار دارد.