این تحقیق جهت تعیین ویژگی های تولید مثلی گونه سیاه ماهی (capoeta capoeta gracilis) انجام گردید. 1705 نمونه از پنج سرشاخه از حوضه اصلی گرگانرود (نهرهای دوغ، پیشکمر، تیل آباد، زرین گل و چل چای) در اوج فصل تخم ریزی، فروردین و اردیبهشت سال 1389 و 1390 توسط الکتروشوکر (110-220 ولت) صید و در فرمالین 10% نگهداری شد. نمونه ها در دامنه طولی 1/4 تا 2/23 سانتیمتر و دامنه وزنی 12/0 تا 75/195 گرم بود. سن نمونه ها توسط سرپوش آبششی و فلس ها تعیین و از +1 تا +6 بود. اختلاف معنی داری در توزیع فراوانی طولی و وزنی بین جنس نر و ماده وجود داشت. جنس نر در طول ها و وزن های متوسط، فراوانی بیشتری نسبت به جنس ماده داشت. نسبت کلی جنسی نر به ماده 78/1:1 بود. در تمام جمعیت ها ضریب رشد لحظه ای در سنین پایین، بیشتر بود. دامنه تغییرات b برای جنس نر 57/2 تا 09/3 و برای جنس ماده 96/2 تا 21/3 بود. الگوی رشد در اکثر نهرها در جنس نر آلومتریک منفی و در جنس ماده آلومتریک مثبت بود. پیشینه پردازی به روش فریزر- لی برای تمام نهرهای مورد مطالعه، انجام شد. طول های پیشینه پردازی با افزایش طول ماهی، افزایش یافت. پارامترهای معادله رشد فان برتلانفی بین جمعیت ها متنوع بود. جنس ماده دارای طول بیشینه بزرگتری نسبت به جنس نر بود. آهنگ رشد در جنس نر بالاتر از جنس ماده بود که نشان دهنده رسیدن سریع تر این جنس به طول بی نهایت است. شاخص گنادوستوماتیک در جنس ماده بزرگتر از جنس نر بود. هم آوری مطلق در نهر تیل آباد (7993) بالاتر و در نهر پیشکمر (4822) پایین تر از سایر نهرها بود. بین میزان هم آوری مطلق و قطر تخمک ماهیان مورد مطالعه با طول کل و وزن کل ماهی رابطه خطی مثبت معنی داری وجود داشت و با افزایش طول و وزن ماهی مقدار هم آوری مطلق و قطر تخمک افزایش یافت. هم آوری نسبی با افزایش طول و وزن ماهی کاهش یافت. تنوع مشاهده شده در بیولوژی تولید مثل گونه، نشان دهنده تنوع پذیری تاریخچه زیستی آن است که بین نهرهای مختلف یک حوضه می تواند وجود داشته باشد.

یک آزمایش فاکتوریل 4×3 به مدت چهار هفته به منظور تعیین تاثیر زمان غنی سازی دافنی ماگنا (daphnia magna) و غلظت باسیلوس های پروبیوتیکی (licheniformis, b. cirulans b.) و همچنین اثرات آنها بر پارامترهای رشد و تغذیه ای، درصد بقا، میزان تحمل در برار تست های محیطی و سطوح ترشح ازت آمونیاکی و اوره در لارو تاس ماهی ایرانی (acipencer persicus) انجام گرفت. در این آزمایش دافنی ماگنا با سه غلظت باکتری (cfu/l 107× 2، cfu/l 107× 4 و cfu/l 107× 6) در سه زمان مختلف (3، 5 و 10 ساعت) غنی سازی شده و سپس لارو تاس ماهی ایرانی از آنها تغذیه گردیدند. در تیمارهای شاهد لاروهای تاسماهی ایرانی از دافنی ماگنا بدون غنی سازی تغذیه کردند. در این تحقیق لاروها 5 نوبت در روز و به میزان 30 درصد وزن بدن تغذیه شدند. نتایج حاصل نشان داد فاکتورهای رشد و تغذیه مانند وزن نهایی، نرخ رشد ویژه (sgr)، کارآیی تبدیل رشد (gce)، فاکتور وضعیت (cf)، ضریب رشد روزانه (dgc) و همچنین کارآیی تبدیل غذا (fce) به طور معنی داری در تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمارهای شاهد افزایش یافت (05/0 .( p<ضریب تبدیل غذا (fcr) در تیمارهای آزمایشی به طور معنی داری بهبود یافت (05/0 .( p <در مقایسه با تیمارهای شاهد درصد بقاء لاروها در تیمارهای آزمایشی در حد معنی داری آفزایش یافت (05/0 .( p <اما در بین تیمارهای آزمایشی اختلافات معنی داری رویت نشد (05/0 .( p <همچنین در تیمارهای آزمایشی لاروها در برابر استرس های محیطی در حد معنی داری مقاومت بیشتری نسبت به تیمارهای شاهد نشان دادند (05/0 .( p < میزان هدر رفت انرژی از طریق ترشح ازت آمونیاکی نیز در تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمارهای شاهد در حد معنی داری کاهش یافت (05/0 .( p <