هدف این تحقیق فهم دلالت های معناشناختی انزوای اجتماعی هنرمندان نقاشی معاصر ایران با در نظر گرفتن بُعد واقعیت ذهنی به مثابه ایده ها و موضوعات مطرح شده در آثار این هنرمندان، در سنجش با واقعیت اجتماعی موجود در جامعه ایران است. از خلال بازشناسی تصاویر و فضاهای غالب در این نقاشی ها، تجربه و یا نگرش خاصی مشاهده می شود که می توان آن را چون نوعی انزواء و جدا بودن از روندهای جهان معاصر تعبیر نمود. این تحقیق متکی بر تحلیل دیالکتیکی واقعیت عینی پدیده انزواء و رابطه آن با معنای واقعیت ذهنی برآمده از این واقعیت است و با استفاده از نظریه برساخت گرایی اجتماعی و در کنار آن بهره مندی از نظریه های زندگی روزمره، از نوع تحقیقات کیفی و تحلیل نمودشناختی و تفسیری است. در نهایت و با تحلیل موضوعی، فرمی و محتوایی آثار هنرمندان نقاشی معاصر در بطن زندگی روزمره و مسائل و محدوده های فکری موجود در آن و همچنین با در نظر گرفتن گفتمان های سیاسی رایج در جامعه ایران مشخص شد، انزوای تصویر شده در این آثار شامل دو بعد فردی و اجتماعی و همچون نوعی فضاء و یا موقعیت اجتماعیِ تجربه شده است. انزوای اجتماعی این هنرمندان چه از نظر ذهنی و چه از لحاظ تولیدات هنری آنها در ارتباط کامل با ساخت واقعیت زندگی اجتماعی در جامعه ایران قرار دارد و دال بر نبود حوزه عمومی غیرسیاسی و غیرایدئولوژیک جهت فعالیت های اجتماعی آزادانه و عدم بهره مندی هنرمندان از مسئله سازی های فردی و داشتن زندگی روزمره آزادانه و معمول است.