پس از جنگ اول در خلیج فارس، 1991، دولت امارات متحده عربی خواهان واگذاری جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی از سوی دولت ایران به امارات شد. پس از آن در بیانیه های پایانی اکثر سازمان های همکاریهای منطقه ای اعراب شامل شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه عرب، این درخواست تکرار شده بود. حال آنکهاز نظر دولت ایران مساله جزایر در سال 1971 خاتمه یافته بود و سوء تفاهم های موجود در روابط دو کشور نیز در چارچوب تفاهم نامه 1971 میلادی قابل حل است. جزایر مورد ادعای امارات، بر اثر سیاست های استعماری دولت بریتانیابه مدت 68 سال (1903-1971م) از ایران جدا و به قاسمی های شارجه واگذار گردیده بود که کشور ایران با تلاش فراوان حاکمیت خود را در جزایر مذکور اعاده نمود. تحقیقی حاضر در صدد بررسی دلایل حقوقی ایران مبنی بر حاکمیت ایران بر جزایر مذکور بوده است که در نهایت با بررسی اسناد و مدارک معتبر موجود حاکمیت ایران را بر این جزایر محرز نموده است.