وقوع مخاصمات مسلحانه اعم از داخلی و بین المللی، جمعیت غیرنظامی و از جمله کودکان را تحت تاثیر خود قرار می دهد. از آن جا که کودکان نسبت به سایر افراد غیرنظامی آسیب پذیرترند، لذا جنگ بنیان زندگی جسمی و روحی آنان را با مخاطره جدی رو به رو می سازد. چه بسا کودکانی که در پی این مخاصمات آواره و بی سرپرست شده و از خانواده های خود جدا می گردند و برای ادامه ی زندگی از روی فقر و ناچاری وارد نیروهای مسلح یا جذب گروه های شورشی می گردند و در نهایت از تحصیل، بهداشت و تغذیه ی مناسب که از حقوق اولیه بشری است محروم می گردند. بنابراین یکی از وظایف دولت ها در طول مخاصمات مسلحانه و حتی بعد از آن، حمایت از کودکان آسیب دیده ی جنگ است. در این راستا قواعد حقوق بشردوستانه و از طرفی موازین حقوق بشری توجه خاصی را به کودکان معطوف و حتی الامکان چتر حمایتی خود را بر سر این گروه آسیب پذیر گسترانده اند. درباره ی وضعیت کودکان جهان، تاکنون تلاش های بسیاری توسط جامعه بین المللی برای حمایت از کودکان در مقابل جنگ ها و تعارضات مسلحانه صورت گرفته است، مجموعه ی عظیم گزارش ها، برپایی کنفرانس ها و گردهمایی ها، تدوین اسناد الزام آور و اعلامیه در سطح منطقه ای و بین المللی قابل توجه است، اما هنوز میان قواعد و درخواست های مندرج در اسناد برای حمایت از کودکان در مقابل جنگ و حمایت بالفعل واقعی و در نتیجه کاهش آلام جنگ برای آنان شکاف عظیمی وجود دارد که لزوم اقدامات همه جانبه عملی، ملی و بین المللی بر اساس موازین و رهیافت های اخلاقی- حقوقی همه جانبه را می طلبد. در کل، بهترین راه حمایت از کودکان جلوگیری از وقوع مخاصمات است اما در صورت وقوع جنگ، حقوق کودکان باید رعایت گردد و از حمایت ویژه برخوردار هستند و ناقصان جرایم جنگی علیه کودکان باید جوابگوی عملکرد خود باشند.