این مطالعه به منظور مقایسه کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی با استفاده از تزریق داخل وریدی و زیر جلدی داروی یدیکسانول انجام گردید، تا مشخص شود روش تزریق بر کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی چه تاثیری دارد. برای انجام این تحقیق 20 سر خرگوش سفید نیوزیلندی تهیه شد. به منظور یکسان سازی شرایط برای شروع مطالعه، همه حیوانات یک هفته بر روی جیره حاوی یونجه خشک، پلیت و آب نگهداری شدند. حیوانات به صورت تصادفی به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند. به یک گروه داروی یدیکسانول با دوز 400 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی، داخل ورید مارژینال گوش و به گروه دوم یدیکسانول با همان دوز به صورت زیر جلدی تزریق شد. برای انجام رادیوگرافی، تغذیه خرگوش ها به مدت 24 ساعت قطع شد ولی آب به میزان کافی در اختیار آنها قرار گرفت. حالت گماری برای رادیوگرافی، از دو نمای جانبی چپ و شکمی- پشتی انجام گرفت. در گروهی که یدیکسانول به صورت وریدی تزریق شده بود رادیوگرافی در زمان های 0، 1، 5، 10، 15، 20، 40 و 60 پس از تزریق انجام گرفت و در گروهی که یدیکسانول به صورت زیرجلدی تزریق شده بود رادیوگراف ها در زمان های 0 و 1 و پس از آن هر 5 دقیقه یک بار تا دقیقه 60 تهیه شدند. پس از اتمام رادیوگرافی، رادیوگراف ها مورد ارزیابی قرار می-گرفت و کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی شناسایی و به صورت کمی امتیاز دهی می شد. نتایج نشان داد که روش تزریق ماده حاجب به صورت زیر پوستی همانند روش وریدی باعث ایجاد اوروگرافی ترشحی می شود ولی کیفیت و قابلیت مشاهده فاز ها به خوبی روش تزریق وریدی نمی باشد. به نحوی که کیفیت فازهای نفروگرام، پیلوگرام و سیستوگرام در روش تزریق وریدی به طور معنی داری بهتر از تزریق زیرجلدی بود.