طریقت نعمت اللهی گنابادی یکی از طلایه داران عرصه تصوف طریقتی ایران معاصر است. این طریقت با بیش از یک قرن فعالیت صوفیانه، تمایز و استمرار خود از سایر طریقت ها را مرهون هویت فرهنگی خاص خویش بوده؛ لذا بررسی هویت فرهنگی این سلسله در راستای دستیابی به اصلی ترین شاخصه هویت زا و تمایزبخش آن، از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد. در این جستار در حد امکان از زوایای مختلف به این دغدغه توجه نموده و با رویکردی مردم شناختی، از روش های میدانی ژرفانگر و تجزیه و تحلیل داده های کیفی و تبدیل آن به داده های کمی و همچنین روش توصیفی_ تحلیلی بهره برده شده است. به دلیل اهمیت بسیار مقوله هویت فرهنگی بر پایایی و پویایی طریقت نعمت اللهی گنابادی به بررسی این مهم پرداخته شد. در ابتدا گمانه تحقیق بر آن بود که مراسم و مناسک ممیزه هویت بخش طریقت گنابادی است؛ لیکن با غور و تعمق بیشتر در این زمینه، نقش به سزای همبستگی درون مذهبی، به عنوان مهمترین شاخصه هویت بخش این طریقت صوفیانه آشکار گردید. واژگان کلیدی: نعمت اللهی گنابادی، طریقت، سلطان علیشاه، درویش، هویت فرهنگی