: تاریخ پژوهی ترجمه از جمله حوزه هایی است که در سال های اخیر توجه ترجمه پژوهان را به خود جلب کرده است. از آنجا که اندیشه امروز ما رهاورد میراث دیروز ماست، واکاوی گذشته هر ملتی در حوزه ترجمه راهگشای تبیین وضعیت امروز آن و راهنمای فردای ترجمه در آن ملت است. یکی از محورهای قابل بررسی در این زمینه نقد ترجمه است که می توان آن را مهم ترین جلوه «پیوند نظریه و عمل ترجمه» و آیینه ای تمام نما از هنجارهای حاکم بر تولید و پذیرش ترجمه در یک کشور دانست. با توجه به اینکه یکی از خلاء های موجود در حوزه مطالعات ترجمه در ایران فقدان تاریخ نقد ترجمه است، پژوهش حاضر سعی در پوشش این خلاء و ارایه تصویری از تاریخ نقد ترجمه در ایران معاصر (1320-1357) و تحولات صورت گرفته در آن دارد. در این پژوهش که به صورت کتابخانه ای صورت گرفت، مجلات سخن، راهنمای کتاب، انتقاد کتاب و صدف به عنوان مجلات تخصصی نقد مرجع تحقیق قرار گرفتند. نتایج این بررسی نشان می دهد نقد ترجمه در ایران به طور رسمی از سال 1323 به صورت معرفی ترجمه آغاز می شود و در سیر تکاملی خود تا سال 1357، با پرداختن به حوزه های معنایی، واژگانی، سبکی و نحوی به سوی حرفه ای شدن پیش می رود. ویژگی های هر یک از حوزه های یاد شده در دهه های 20، 30، 40 . 50 شمسی به تفصیل مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در زمینه روش نقد نیز، دو نوع نقد جزء نگر و کلان نگر شناسایی شد که هر دو تابع خلاقیت های فردی بوده اند نه روشی از پیش تعیین شده.