خانواده کوچکترین واحد اجتماعی ودرعین حال بزگترین و تأثیر گذارترین واحد تربیتی در جوامع به شمار می آید به طوری که این نهاد می تواند منشأ تحولات عظیم فردی اجتماعی و رشد ارزشهای انسانی در میان اعضای آن باشد. اعتیاد یکی از پدیده های شوم اجتماعی است که آثار آن بر خانواده بسیار زیانبار بوده ونمی توان از اختلالی که در کارکرد خانواده بوجود می آورد صرف نظر کرد. یکی از آثار زیانبار اعتیاد، اختلالات روانی، بزهکاری و اعتیاد زنان دارای همسر وابسته به مواد مخدر است. بنابراین این زنان، نیاز به مداخله های آموزشی و درمانی دارند تا از آثار اعتیاد همسر، در امان مانده و بتوانند نقش خود را در خانواده ایفا کنند. با توجه به این که در دهه های اخیر، روانشناسی مثبت نگر به بررسی عواملی می پردازد که سبب سازگاری هرچه بیشتر آدمی با تهدیدها و نیازهای زندگی می گردند، این تحقیق به مطالعه "اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری، شادکامی و سلامت عمومی زنان دارای همسر وابسته به مواد" پرداخته است. روش تحقیق: این تحقیق از نوع نیمه آزمایشی است که با دو گروه آزمایش و کنترل، انجام شده و ضمن استفاده از متغیر مستقل (آموزش گروهی مبتنی بر روان درمانی مثبت نگر)، از پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری برای گروه آزمایش استفاده شده است. نمونه مورد نظر پژوهش با استفاده گمارش تصادفی؛ از میان زنانی که همسران آنها برای ترک اعتیاد به کلینیک ایران زمین، مراجعه می کردند، انتخاب شده است. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه کانر و دیویدسون (2003)، پرسشنامه جهات شادکامی پترسون (ahi) و پرسشنامه 28 سوالی سلامت عمومی استفاده شده است. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان می دهد که آموزش گروهی مبتنی بر روان درمانی مثبت نگر، تاب آوری، شادکامی و سلامت عمومی این زنان را افزایش می دهد و آزمون بن فرونی، نشانگر پایداری اثر این نوع آموزش در ارتقای تاب آوری، شادکامی و سلامت عمومی این زنان است. نتیجه گیری کلی: نتایج این پژوهش بیانگر این است که با استفاده از آموزشهای روان درمانی مثبت نگر، می توان تاب آوری، شادکامی و سلامت عمومی این زنان را ارتقاء داد و از این طریق از ابتلاء آنها به بیماریهای روانی، مصرف مواد مخدر، و رو آوردن به بزهکاری پیشگیری به عمل آورد.