سهروردی در دو اثر بزرگش، المشارع و المطارحات و حکمه الاشراق، به نقد برخی از بنیان ها، آراء و ادله مشائیان پرداخته است. در بسیاری از این نقدها وی به مغالطه شناسی مشائیان پرداخته و مغالطات آنها را مشخص نموده است، به عبارتی دیگر، وی از دریچه مغالطه به نقد مشائیان نشسته است. در این پژوهش بر آن شده ایم که به بررسی و ارائه مغالطه شناسی او در نقد مشائیان بپردازیم. برای این کار ابتدا سعی کرده ایم که به بررسی چند مسأله بنیادی تر نسبت به این موضوع بپردازیم. در راستای پرداختن به مغالطه شناسی سهروردی در نقد مشائیان باید ببینم که وی اساسا چگونه به مغالطه پرداخته است، چه رویکردهایی در مغالطه پژوهی داشته است و مشخص کنیم که این نقدهای مغالطه شناسانه در مغالطه پژوهی اش چه جایگاهی دارند. برای این امر بایسته است که به طور اساسی تر، بدانیم که چه رویکردهایی در مغالطه پژوهی منطق دانان مسلمان وجود دارد و سهروردی چه جایگاهی در مغالطه پژوهی سنت منطقی منطق دانان مسلمان دارد. در این نوشتار پس از مشخص نمودن رویکردهای مغالطه پژوهی منطقدانان مسلمان و جایگاه سهروردی در میان این منطقدانان و مشخص نمودن جایگاه نقدهای مغالطه شناسانه اش، به ارائه و بررسی این نقدها پرداخته شده است.