اسپین های اولین نزدیکترین همسایه در یک زنجیره یک بعدی متشکل از اسپین های 2/1 با مدل بر هم کنشی xx در حضور بر هم کنش ژایالوشینسکی – موریا در دمای صفر زمانی که هیچگونه میدان خارجی وجود ندارد در هم تنیده هستند. در حالی که در حضور یک میدان مغناطیسی عرضی، این اسپین ها تا یک میدان مغناطیسی کوانتومی بحرانی در هم تنیده می مانند. با استفاده از روش فرمی یونیزه کردن ما اثر گرما را روی در هم تنیدگی بین اسپین های اولین نزدیکترین همسایه مورد مطالعه قرار دادیم. نتایج حاصله نشان می دهند که در هم تنیدگی بین اسپین های همسایه اول در نواحی که h_c> h با افزلیش دما در اثر افت وخیز های گرمایی کاهش می یابد تا اینکه در یک دمای بحرانی به مقدار صفر می رسد. از سویی این دمای بحرانی با افزایش بر هم کنش اسپین- مدار افزایش می یابد. نتایج حاکی از آن است که در عدم حضور میدان مغناطیسی عرضی، با وجود اینکه برهم کنش اسپین – مداردر دمای صفر هیچ اثری در میزان در هم تنیدگی بین اسپین ها ندارد اما در دماهای متناهی می تواند آن را به طور قابل ملاحظه ای دستخوش تغییر کند. بررسی ها نشان می دهند که برای مقادیری از میدان مغناطیسی عرضی که از میدان مغناطیسی بحرانی بزرگتر هستند میزان در هم تنیدگی بین اسپین ها در دماهای پایین می تواند با افزایش دما افزایش پیدا کند و بازه دمایی که در آن میزان در هم تنیدگی بین اسپین ها احیا می شود با افزایش میدان کوچکتر می شود.