رازداری یکی از مهم ترین وظایف اخلاقی و یکی از مهم ترین مولفه های مربوط به حقوق بیماران است که در رابطه با پزشک و بیمار مورد ملاحظه قرار می گیرد. دراسلام از رازداری به عنوان یک امانت الهی نام برده می شودودر واقع ادای این امانت، ادای وظایفی است که از گروه خدمات پزشکی اتظار می رود. بهترین تعریفی که درباره ی رازداری پزشکی می توان ارائه کرد این است که، پزشک چیزهایی از بیمار خود می شنود یا می فهمدکه بیمارنمی خواهدشخص دیگری، آن ها را بداند. اهمیت این موضوع از آن جهت است که، اگر بیماران از محرمانه ماندن اطلاعات خود مطمئن نباشند، اعتماد و اطمینان بین پزشک و بیمار از بین می رودو این مسئله باعث می شودکه پزشک نتواند اقدامات موثر تشخیصی یا درمانی را برای بیمار انجام دهد. علاوه برآن، رعایت رازداری توسط پزشکان، احترام به آتونومی یا اصل خودمختاری بیمار است. پزشک باید در حفظ این اسرارکوشا باشدو حق نداردآن ها را افشانماید. علاوه برپزشک، تمام کسانی که با او همکاری می کنندنیز، موظفندسرحرفه ای را حفظ کنند. تقریبا در تمام قوانین جاری کشورهای مختلف جهان، پزشکان مکلف به رازداری و حفظ اسرار بیماران خود می باشندو افشای آن بدون رضایت بیمار جرم محسوب می شود. ولی با این حال، نمی توان با مفهوم رازداری به طور یکسان برخورد کرد؛زیرا رازداری امری مطلق نیست و شرایطی پیش می آیدکه پزشکان ناچار به نقض رازداری می شوند. این تحقیق ضمن تعریف مباحث اخلاق پزشکی ورازداری پزشکی و بیان اهمیت آن، سعی داردبه معرفی و بررسی مواردنقض رازداری پزشکی بپردازد. با توجه به این که رازداری، یکی از مهم ترین وظایف اخلاقی پزشک محسوب می شودو پزشک حق ندارداسرار بیماران را افشا کند، ولی این امر در کلیه ی کشورهای جهان یکسان نیست و در بعضی مواردمتفاوت است. در مواردی مانند رضایت بیمار، وقتی که قانون از پزشک خواسته باشد، مصلحت جامعه ایجاب کندو یا احتمال خطر برای بیمار یا شخص دیگری وجودداشته باشد پزشک باید رازبیمار را افشا کندواگر پزشک غیراز این مواردی که نام برده شد، اقدام به افشای راز بیماران نماید، مجرم شناخته شده و بیمار می توانداز پزشک به خاطر این تعدی، شکایت نماید.