در این تحقیق اثرات ضد باکتریایی اسانس 4 گیاه دارویی نعناع(mentha spicata)، رزماری(rosmarinus officinalis)، میخک هندی (eugenia caryophyllata)و زیره سبز cuminum cyminum)) بر 3 سویه باکتریایی(escherchia coli, listeria monocytogenes, vibrio alginolyticus ) مورد مطالعه قرار گرفت. برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی (mic) از روش استاندارد میکرودایلوشن(broth microdilution) استفاده شد و حداقل غلظت باکتری کشی(mbc) با استفاده از مقادیر mic هر اسانس تعیین شد. نتایج نشان داد که کمترین میزان mic برابر 4 میلی گرم در میلی لیتر که مربوط به اسانسهای میخک هندی علیه باکتری های v. alginolyticus و e. coli و همچنین نعناع بر باکتری v. alginolyticus بوده ومقدار mbc این اسانس ها دو برابر مقدار mic یعنی 8 میلی گرم در میلی لیتر بدست آمد. بیشترین مقدار mic مربوط به اسانس رزماری برابر با 18 میلی گرم در میلی لیتر بر باکتریl. monocytogenes و mbc این اسانس بر این باکتری 36 میلی گرم بر میلی لیتر به دست آمد. نتایج نشان داد که از بین اسانس های مورد بررسی اسانس میخک هندی، عملکرد قوی تری داشته و باکتری ها نسبت به این اسانس حساستر بودند و اما اسانس رزماری، اثر ضد باکتریایی ضعیف تری داشته و باکتریها نسبت به آن در مقایسه با سایر اسانس ها مقاومتر بودند. حساس ترین و مقاوم ترین باکتری نسبت به اسانس های مورد مطالعه به ترتیب باکتری v.alginolyticus و l.monocytogenes بودند.

به دلیل عوارض جانبی داروهای شیمیایی و محدودیت استفاده از آن ها، گرایش به استفاده از گیاهان دارویی افزایش یافته است. با گسترش صنعت پرورش آبزیان، وقوع بیماری باکتریایی اجتناب ناپذیر بوده و در این تحقیق اثرات ضد باکتریایی اسانس چهار گیاه دارویی نعناع (mentha spicata)، میخک هندی (eugenia caryophyllata)، زیره سبز cuminum cyminum)) و رزماری(officinalis rosmarinus) بر باکتری های vibrio parahaehaemolyticus ، vibrio harveyi ، vibrio damsela و yersinia ruckeri مورد بررسی قرار گرفته است. روش رقیق سازی در محیط مایع (broth- microdilution) برای تعیین حداقل غلظت مهار رشد (mic) استفاده گردیده و سپس بوسیله ی mic، حداقل غلظت باکتری کشی (mbc) هر اسانس تعیین شد. به منظور مقایسه اثرات اسانس ها، اندازه گیری قطر هاله ی عدم رشد باکتری بدست آمده از روش انتشار دیسک (disk diffusion) انجام شد. نتایج نشان داد که باکتری ویبریو هاروی نسبت به سایر باکتری های مورد مطالعه مقاوم تر بوده و اسانس میخک نسبت به اسانس های مورد مطالعه دارای قدرت مهاری بیشتری می باشد. کمترین mic و mbc به ترتیب 2 و 4 میلی گرم در میلی لیتر مربوط به اسانس های میخک و نعناع علیه باکتری ویبریو پاراهمولیتیکوس و بیشترین مقدار mic و mbc به ترتیب 8 و 16 میلی گرم در میلی لیتر مربوط به اسانس نعناع و زیره علیه باکتری ویبریو هاروی بدست آمد. بیشترین قطر هاله ی عدم رشد باکتری ها مربوط به اسانس میخک هندی به قطر 12 میلی متر برای باکتری ویبریو دامسلا بود اسانس رزماری دارای قدرت پایینی در مهار باکتری ها بود. بطور کلی، نتایج این تحقیق نشان می دهد که اسانس میخک دارای قدرت بالایی در مهار باکتری ها بوده و پیشنهاد می گردد که با استخراج ماده موثره این اسانس برای کنترل بیماری های باکتریایی آبزیان استفاده شود.

روتیفرها گروهی از زئوپلانکتون ها می باشند که به دلیل حساسیت به مواد شیمیایی، موقعیت مرکزی شان در زنجیره های غذایی، تولید مثل سریع، مدت کوتاه تولید نسل و پراکنش گسترده جهانی در مطالعات اکوتوکسیکولوژی از اهمیت بالایی برخوردار هستند. یکی از مهم ترین عواملی که امروزه با توجه به روند رو به رشد صنعت کشاورزی و تکنولوژی خطرات آن احساس می شود سموم آفت کش است که با ورود به اکوسیستم های آبی می توانند موجبات تخریب جوامع آبزیان را فراهم کنند. از این رو غلظت کشنده (lc50 24h) سموم علف کش پاراکوات و حشره کش پرمترین که از آفت کش های پر مصرف می باشند تعیین و تاثیر آن ها بر تولید مثل و رشد جمعیت روتیفر آب شیرین (brachionus calyciflorus) مورد بررسی قرار گرفت. روتیفرها به منظور سازگاری با محیط و بدست آوردن میزان مورد نیاز تخم خفته به مدت حداقل سه ماه در آزمایشگاه، در شرایط مناسب پرورش داده شدند و توسط جلبک تک سلولی کلرلا(chlorella vulgaris) تغذیه شدند. غلظت کشنده 24 ساعته(lc5024h) سموم علف کش پاراکوات و حشره کش پرمترین بر اساس روش استاندارد o.e.c.d. برای روتیفر آب شیرین بدست آمد. میزان غلظت کشنده (lc50) آفت کش های پاراکوات و پرمترین برای روتیفر آب شیرین b.calyciflorus به ترتیب mg l-1 541/0 و mg l-1 8/977 تعیین شد. بر اساس این غلظت ها، تیمار های مختلف انتخاب و سطح پاسخ جمعیت روتیفر b.calyciflorus نسبت به چهار غلظت مختلف از آفت کش های پاراکوات (0/027، 0/054 ،0/1 وmgl-1 0/27) و پرمترین (0/499، 0/899، 1/799 و mgl-1 498/4) به همراه یک تیمار شاهد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف تراکم روتیفرها در تمام تیمار ها، در روز دهم آزمایش با گروه شاهد معنی دار بود (0/05>p). برای علف کش پاراکوات در غلظت mgl-1 0/027 نرخ رشد ویژه (به ازای روز) با گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت(05/0>p). نسبت ماده های دارای تخم به ماده های فاقد تخم و نسبت ماده های میکتیک به آمیکتیک در تمام غلظت های هر دو آفت کش در مقایسه با نمونه های شاهد به طور معنی داری تحت تاثیر قرار گرفت. افزایش نسبت ماده های میکتیک به آمیکتیک در روز های آخر آزمایش و با افزایش غلظت آفت کش ها نشان دهنده غالب شدن تولید مثل جنسی در چرخه زندگی روتیفر است. برای غلظت mgl-10/27 پاراکوات و غلظت mg l-1 4/498 پرمترین به علت توقف رشد و تولید مثل، شاخص نسبت ماده های میکتیک به آمیکتیک تعریف نشد. بر اساس نتایج این تحقیق آفت کش های پاراکوات و پرمترین به ترتیب جزو سموم با سمیت زیاد و سمیت متوسط طبقه بندی می شوند و نرخ ویژه رشد حساسترین شاخص به افزایش غلظت این آفت کش ها بود.