با توجه به موقعیت سیاسی و دینی مشابه ایران و فلسطین، این دو کشور در طول تاریخ مبارزاتی خود همواره در برابر استبداد داخلی و خارجی ایستادگی کردند. همزمان با وقوع تحولات بی سابقه در عرصه ی جهانی، به ویژه جنگ جهانی اول و دوم و تبعات آن بر کشورهای خاورمیانه، رفته رفته، قشر روشنفکر این جوامع درصدد انتقاد از وضعیت سیاسی حاکم بر این کشورها برآمدند، به طوری که ادبیات مقاومت در انعکاس این انتقادها نقش بسزایی داشته است، این گونه ی ادبی برخلاف محدودیتی که از نظر موضوع دارد و شاعر را ملزم می کند در حوزه ی خاصی شعر بسراید باز هم شکوفا ترین گونه ی ادبی است به طوری که طوقان و صفارزاده، دو ادیب بزرگ فلسطین و ایران به شدت متأثر از این ادبیات بوده و در این عرصه هنر نمایی کرده اند، از این روی است که ادبیات مقاومت، زمینه ساز ظهور شباهت هایی در گرایش های سیاسی و معانی و مضامین موجود در اشعار این دو شاعره شده است. بدین ترتیب این کار پژوهشی بر آنست تا با روش تحلیلی و توصیفی، ضمن روشن نمودن غالب ابعاد این نوع ادبی با ارائه ی یک کار تطبیقی، جایگاه این دو شاعره را که از جمله چهره های شاخص و متعهد مقاومت هستند و اشعارشان در سیر روند مبارزات تأثیر چشمگیری داشته است، نمایان تر کند و با بررسی مضامین مشترک در اشعار آن ها بر فراگیر بودن امر مقاومت که زمینه ساز این شباهت هاست، تأکید کند.