هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر درمان شناختی – رفتاری چند مولفه ای بر علایم بی خوابی، باورهای ناکارآمد خواب، خودکارآمدی خواب و شاخص های شش گانه خواب است. جامعه آماری کارکنان روزکار شرکت بهره برداری نفت و گاز آغاجاری بودند. نمونه پژوهش 45 نفر از کارکنان مبتلا به بی خوابی بود که به صورت تصادفی چند مرحله ای انتخاب و در گروه آزمایش، پلاسیبو و لیست انتظار گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل جدول گزارش خواب? مقیاس باورها و نگرش-های ناکارآمد خواب، مقیاس بی خوابی اتنس و مقیاس خودکارآمدی ادراک شده خواب بود. گروه آزمایش 6 جلسه مداخله گروهی دریافت کردند. گروه های کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند و فقط از گروه پلاسیبو خواسته شد که به مدت 6 هفته برگه های گزارش خواب را تکمیل و هر جلسه برای بازبینی همراه بیاورند. داده ها با استفاده از 18 spss-در سطح 05/0 p< تحلیل شد. نتایج مانکوا و مقایسه های زوجی بونفرنی در پس آزمون و پیگیری نشان داد که میانگین نمره بی خوابی، باورهای ناکارآمد، تاخیر در شروع خواب و فراوانی بیداری شبانه گروه آزمایش در مقایسه با گروه پلاسیبو و گروه کنترل کاهش و خودکارآمدی خواب، مقدار کلی خواب و کارایی خواب افزایش معنی داری یافته بود، ولی بین دو گروه پلاسیبو و کنترل تفاوت معنی داری یافت نشد. اما از نظر مقدار بیداری شبانه در پس آزمون و مقدار کلی در بستر بودن در پیگیری تفاوت معنی داری بین گروه آزمایش و گروه های کنترل مشاهده نشد.