هدف کلی از انجام این پژوهش بررسی و مقایسه تأثیرآموزش مولفه های هوش هیجانی بر مهارت های روانی ورزشکاران مرد ماهر و مبتدی رشته کاراته بود. بدین منظور 60 آزمودنی پسر با دامنه سنی24-17(30 کاراته کار ماهر و 30 کاراته کار مبتدی) پس از شرکت در پیش آزمون و با توجه به نمره پیش آزمون به طور تصادفی در چهار گروه 15 نفره (2 گروه ماهر: آموزش و کنترل، و 2 گروه مبتدی: آموزش و کنترل) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه خودسنجی انستیتوی ورزش استرالیای جنوبی بود که شش مهارت روانی ورزشکاران شامل انگیزش، تمرکز، اعتماد به نفس، کنترل حالات روانی، هدف گزینی، تصویرسازی ذهنی را طی سه مرحله (یک مرحله قبل از آموزش، یک مرحله بعد دوره اول آموزش و نهایتاً پس از دوره دوم آموزش) مورد ارزیابی قرار می داد. نتایج گروه ماهر در پایان دوره اول آموزش نشان داد که در سه مولفه (اعتماد به نفس، کنترل حالات روانی و هدف گزینی) و در پایان دوره دوم آموزش در تمامی مولفه ها نسبت به پیش آزمون پیشرفت معناداری داشتند (p<%5). همچنین نتایج گروه مبتدی در پایان دوره اول آموزش نشان داد که افراد گروه آموزشی در پنج مولفه (اعتماد به نفس، کنترل حالات روانی، هدف گزینی، انگیزش و تمرکز) و در پایان دوره دوم آموزش در تمامی مولفه ها نسبت به پیش آزمون پیشرفت معناداری نشان دادند(p<%5). اما در هر دو سطح ماهر و مبتدی افراد گروه کنترل هیچگونه پیشرفت معناداری نداشتند(p<%5). یافته های پژوهش همچنین نشان داد که ورزشکاران ماهر سطح مهارت روانی بالاتری دارند، اما با این وجود ورزشکاران مبتدی در این پژوهش از آموزش هوش هیجانی سود بیشتری بردند، بدین معنی که مهارت های روانی خود را نسبت به گروه ماهر ارتقاء بیشتری بخشیدند. بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش هوش هیجانی در هر دو گروه ماهر و مبتدی فارغ از سطح مهارتشان سبب بهبود مهارت های روانی آنها می شود.