هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش توانمندسازی روانشناختی بر رضایت شغلی زنان شاغل بی سرپرست و بد سرپرست بوده است. در این پژوهش میزان تأثیر توانمندسازی روانشناختی بر دو مولفه رضایت شغلی، یعنی عامل انگیزشی (درونی) و عامل بهداشتی (بیرونی) بررسی شد. اهمیت این موضوع به این دلیل است که توانمندسازی یکی از ابزارهای موثر برای افزایش بهره وری کارکنان و استفاده بهینه از ظرفیت های فردی و گروهی آنها در راستای اهداف سازمانی است. فرضیه های این پژوهش عبارت بودند از: آموزش توانمندسازی روانشناختی بر رضایت شغلی زنان شاغل بی سرپرست و بد سرپرست موثر است، و آموزش توانمندسازی روانشناختی بر عامل انگیزشی و بهداشتی رضایت شغلی زنان شاغل بی سرپرست و بد سرپرست موثر است. اثربخشی متغیر مستقل بر مبنای نظریه توماس و ولتهوس بررسی شد. روش این پژوهش از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل 140 نفر از زنان شاغل سرپرست خانوار تحت پوشش سازمان بهزیستی شهریار در بهار سال 91 بود و گروه نمونه 50 نفر بودند که به صورت تصادفی ساده از بین زنان شاغل تحت پوشش انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایگزین شدند. همچنین از آزمون رضایت شغلی دانت برای جمع آوری داده ها استفاده شد و داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج به دست آمده از جداول تحلیل کوواریانس نشان دادند زمانی که اثر پیش آزمون از روی نتایج پس آزمون مربوط به گروه ها حذف شود، تفاوت بین گروه ها در سطح 95 درصد اطمینان معنادار می باشد؛ بنابراین فرض صفر پژوهش رد و فرض محقق پذیرفته شد و نتیجه گرفته می شود که آموزش توانمندسازی روانشناختی میزان رضایت شغلی گروه آزمایش را به طور معناداری افزایش داده است. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود مدیران توجه بیشتری به توانمندسازی کارکنان مبذول دارند تا هم سازمان و هم کارکنان از مزایای توانمندسازی منتفع شوند و بهره وری و بازدهی افزایش یابد.