بین اعتماد عمومی و انتخابات رابطه مستقیمی وجود دارد. بدین نحو که هر چه مشارکت مردم در انتخابات بالاتر باشد حاکی از اعتماد مردم نسبت به نظام و سیاستهای آن خواهد بود. افزایش اعتماد موجب تعامل بیشتر مردم و دولت و مشارکت سیاسی آنها می شود. در جامعه ایران اصل بر مشارکت سیاسی است و همواره مردم سیاستهای نظام را با برپایی تظاهرات، راهپیمایی ها و مشارکت در انتخابات مورد تایید قرار می دهند. این پایان نامه به بررسی انتخابات دهم ریاست جمهوری و رابطه اش با اعتماد عمومی می پردازد. پژوهش از شش فصل تشکیل یافته است. هدف از پرداختن به این موضوع شناخت میزان اعتماد عمومی در دوره های مختلف انتخابات ریاست جمهوری و دستیابی به راهکارهایی جهت عبور از بحران پس از انتخابات دهم بوده است. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی بوده و پس از توصیف حوادث رخ داده پس از انتخابات دهم تحلیل آثار آن بر اعتماد عمومی پرداخته شده است. نتایج بدست آمده از پژوهش نشان داد بخشی از جامعه که به اعتماد آنان خدشه وارد شده بود در طی مدت هشت ماه پس از انتخابات و روشن شدن ماهیت و اقدامات ساختار شکنانه گروه بازنده انتخابات با مدیریت بحران توسط رهبری که با شفاف سازی و پافشاری بر قانون به تدریج فضا را شفاف نموده و باعث شد که به میزان زیادی اعتماد عمومی مجدداً احیاء گردد.