محلات و بافتهای قدیمی به عنوان کانون اولیه زیست ساکنان شهرها نقش تاثیر گذاری در حیات شهروندان داشته اند. با ورود مدرنیسم این محلات فرصت انطباق با شرایط موجود را نداشته و رو به فرسودگی رفته اند. بازآفرینی از طریق بهبود حیات محیطی، اقتصادی و اجتماعی شهر حاصل می شود و طیف وسیعی از فعالیت ها را توصیف می کند که زندگی جدیدی به مناطق فرسوده و کهنه اعطا می کند و بدین اساس باعث تجدید حیات ساختمان ها، زیر ساخت ها، تاسیسات شهری و محیط ساخته شده می شود. بازآفرینی منجر به توسعه مجدد ساختار هایی می گردد که پایان عمر مفیدشان فرا رسیده است. تامین خواسته های اقتصادی از اهداف کلیدی بازآفرینی می باشد، تجدید حیات اقتصادی بر افزایش اشتغال، کاهش فقر، اختلافات طبقاتی، بهبود عرضه و تقاضا، جذب سرمایه داخلی و مهارت های حرفه ای نیروی کار تاکید می ورزد. و بهبود شرایط اجتماعی: از جمله افزایش مشارکت افراد در سطح محدوده، افزایش تعاملات اجتماعی افراد با یکدیگر، افزایش امنیت، توجه به گروهای و طبقات اجتماعی موجود، بهبود کیفیت سکونت، افزایش فعالیت های گردشگری و بهبود پیاده مداری از اهداف اجتماعی محسوب میشود. در پژوهش حاضر بازآفرینی محله عودلاجان با تاکید بر شرایط اقتصادی-اجتماعی مهمترین هدف می باشد. در این راستا به شناسایی شاخص ها و معیارهای اقتصادی- اجتماعی به منظور توانمندسازی، بهسازی و نوسازی محله عودلاجان تهران اقدام می گردد. نوع تحقیق کاربردی و رویکرد حاکم ترکیبی از اثبات گرایی وتفسیر گرایی می باشد. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش مبتنی بر سه روش اسنادی، مصاحبه و مشاهده می باشد. با توجه به تجزیه و تحلیل اطلاعات، راهکارهایی برای بهبود و ارتقای شرایط اقتصادی و اجتماعی ارایه می شود و در گام آخر طراحی محدوده مبتنی بر اهداف تحقیق انجام می شود. در نهایت ارایه طرح برای بافت ها و محلات فرسوده بدون در نظر گرفتن و مشارکت ساکنان آن ها باعث شکست این طرح ها می شود.