به نظر می رسد در روشهای جدید یادگیری زبان، زبان نوشتاری نیز به عنوان یکی از راههای برقراری ارتباط، جایگاه خود را به دست آورده است و هم اکنون از اهمیت ویژه ای برخوردار است. همان طور که میدانیم با گذشت زمان، روشهای یادگیری زبان، با توجه به اهداف آنها دچار تحولاتی شده است و با این تغییر اهداف، روشها و معیارهای سنجش یادگیری نیز تغییر یافته است. این روزها ملاک یادگیری فقط با جنبه های زبانی سنجیده نمی شود و علاوه بر آن، چگونگی استفاده از کلمات و ساختارها نیز مد نظر گرفته می شود. یادگیری زبان، شامل یادگیری مجموعه ای از کلمات و ساختارها و مرتب کردن آنها نیست بلکه علاوه بر آن، دانستن چگونگی استفاده و کاربرد آنها به منظور برقراری ارتباط نیز لازم است. همه زبان آموزان در روند یادگیری مرتکب خطاهایی می شوند که تحلیل و بررسی این خطاها میتواند برای مدرس زبان نشان دهنده نقاط ضعف آنها باشد تا مدرس در پی کشف علت آنها برآید و راهکارهای لازم را برای حذف آنها بیاندیشد. خطاهای نوشتاری به خصوص بغرنج تر است زیرا در ارتباط نوشتاری به علت عدم حضور گوینده و عناصر دیگر ارتباطی از قبیل حرکات دست و صورت... ارتباط در چارچوب نوشتار خلاصه می شود. در این تحقیق برآنیم تا با تحلیل خطاهای نوشتای زبان آموزان ایرانی نشان دهیم که چگونه کاربرد نادرست کلمات باعث مختل شدن برقراری ارتباط می شود و اهمیت کاربرد درست کلمات، که اغلب نادیده گرفته میشود را نشان دهیم.