در طول تاریخ شهرنشینی، انواع مختلفی از الگوهای برنامه‎ریزی شهری به‎عنوان ابزارهایی برای مدیریت شهرها در جهت افزایش سطح رفاه شهروندان به ‎کار گرفته شده است. راهبرد توسعه‎ی شهری یکی از آخرین الگوهای برنامه‎ریزی مطرح شده است، که سه هدف عمده‎ی افزایش رشد اقتصادی، کاهش مداوم فقر و بهبود مدیریت شهری را دنبال می‎کند. این راهبرد دارای چهار رکن است: قابلیت زندگی، بانک‎پذیری، رقابت‎پذیری و حکمرانی خوب. تحقق این چهار رکن، باعث دستیابی به اهداف راهبرد توسعه‎ی شهری خواهد شد. هدف از این پژوهش ارزشیابی سطح قابلیت زندگی و بانک‏پذیری _به‎عنوان دو رکن از ارکان راهبرد توسعه‎ی شهری_ در شهر اصفهان و مقایسه‎ی مناطق چهارده‎گانه‎ی این شهر، از نظر این دو شاخص است. بدین منظور با کسب نظرات شهروندان و کارشناسان و با استفاده از آمارهای رسمی، سطح این دو شاخص ارزشیابی شده است. جامعه‎ی آماری در ارزشیابی سطح قابلیت زندگی، شامل کلیه‎ی شهروندان ساکن در مناطق چهارده‎گانه‎ی شهرداری و نمونه‎ی منتخب، متشکل از 471 نفر از شهروندان بوده است. این نمونه به روش تصادفی طبقه‎بندی‎شده انتخاب شده است. در ارزشیابی سطح بانک‏پذیری، جامعه‎ی آماری شامل کلیه‎ی معاونان اداری-مالی، مدیران مالی و کارشناسان مالی و درآمدی بوده است. حجم نمونه برابر با 29 نفر و روش نمونه‎گیری، روش غیرتصادفی بوده است. برای گردآوری داده‎ها از ابزار پرسش‏نامه استفاده شد. این پرسش‎نامه‎ها در ماه‎های خرداد و تیر سال 1391 توزیع و تکمیل شدند. تجزیه و تحلیل داده‎ها با استفاده از روش‎های آماری توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش در رابطه با شاخص قابلیت زندگی نشان داد که سطح قابلیت زندگی شهر اصفهان پایین‎تر از متوسط طیف لیکرت ارزشیابی شده است و اختلاف معنی‎داری بین مناطق چهارده‎گانه‎ی شهر از نظر این شاخص وجود دارد. به‎طوری که مناطق جنوبی شهر (مناطق پنج، شش و سیزده) قابل زندگی‎تر از مناطق واقع در شمال شرق شهر (مناطق هفت و چهارده) ارزشیابی شده‎اند. در رابطه با شاخص بانک‏پذیری، نتایج پژوهش نشان داد که سطح این شاخص در شهر اصفهان بالاتر از متوسط طیف لیکرت ارزشیابی شده است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که وابستگی شدیدی به درآمدهای ساختمانی در شهرداری‎های مناطق چهارده‎گانه وجود دارد.