پژوهش حاضر تحت عنوان « نیاز سنجیِ آموزشیِ مربیانِ پرورشی، در سه حیطه ی دانشی، نگرشی و مهارتی» به منظور بررسی و شناخت وضعیت مربیان پرورشی استان قم در سه حیطه دانشی، نگرشی و مهارتی و تعیین اولویت میان نیازهای آموزشی آنان صورت گرفته است. برای انجام پژوهش از روش توصیفی پیمایشی استفاده شده است. سنجش نیازهای آموزشی مربیان پرورشی در حیطه های فوق، از طریق ابزار محقق ساخته ای صورت میگیرد که نیازهای آموزشی مربیان را در قالب 52 گویه و بر اساس سه مولفه حیطه دانشی، نگرشی، و مهارتی می سنجد. جامعه پژوهش، مربیان پرورشی، مدیران و دبیران مدارس راهنمایی پسرانه استان قم بوده اند. برای گردآوری داده ها، با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای مناسب، تعداد نمونه ای برابر با 281 نفر(41 نفر مدیر، 35 نفر مربی تربیتی و 205 دبیر)، انتخاب شد. روایی صوری و محتوایی ابزار طی مراحل تحقیق، با بهره گیری از نظرات متخصصان علوم تربیتی، تایید گردیده و پایایی ابزار نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، برابر با 85/0 بوده است. داده های پژوهش با استفاده از روشها و شاخصهای آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، آزمون تی تک نمونه ای و آزمون اولویت یابی فریدمن مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دادند که از نظر مدیران و دبیران مدارس راهنمایی، مربیان پرورشی تنها در حیطه دانشی در سطح مطلوبی هستند و در دیگر حیطه ها نیازمند آموزش هستند. اولویت بندی نیازهای آموزشی مربیان در سطوح سه گانه نشان داد که «آشنایی با روش های پیشرفته تدریس» و «آشنایی با نحوه پرورش دانش آموزان نسبت به رعایت حریم و حقوق دیگران» مهم ترین نیازهای حیطه دانشی از دید مربیان، مدیران و دبیران هستند. در حیطه مهارتی نیز، مربیان، در حوزه «کار با کامپیوتر»، «درک ویژگیها و تفاوتهای فردی و فرهنگی دانش آموزان» و «مهارت در برقراری روابط انسانی با همکاران، دانش آموزان و والدین آنان»، بیشترین نیاز به آموزش را دارند. همچنین «آموزش افزایش رفتارهای مطلوب دانش آموزان» و «آموزش ارتباط اجتماعی در دانش آموزان»، به عنوان مهم ترین نیازهای نگرشی مربیان پرورشی شناخته شدند.