مقدمه: دیابت مزمن عمدتا با اختلالات نروپاتی دراندام تحتانی همراه است. نروپاتی دیابتی می تواند عللی مانند اختلالات عروقی و ایسکمی داشته باشد. یکی از روش های متداول فیزیوتراپی در درمان اختلالات گردش خون، درمان با فشار متناوب هوا یا intermittent pneumatic compresion therapy است. این روش بر پایه اعمال متناوب فاز های مثبت فشار هوا بر اندام تحت درمان استوار است. اما یک سوال اساسی اینجا مطرح می شود که آیا ipc بر نروپاتی دیابتی نیز تاثیر دارد؟ بنابراین هدف این مطالعه بررسی تاثیر این روش درمانی بر نروپاتی محیطی بیماران دیابتی نوع دو است. مواد و روشها: این مطالعه از نوع تجربی، کارآزمایی بالینی و به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. 17بیمار دیابتی نوع 2 که دارای نروپاتی با منشأ دیابت بودند، در یک گروه و تحت درمان با ipc قرار گرفتند. بیماران به مدت 10 جلسه و به صورت یک روز در میان و هر جلسه به مدت 45 دقیقه و با فشار 60 میلی متر جیوه درمان شدند. نروپاتی اندامهای تحتانی این بیماران توسط دستگاه ncv قبل و بعد از درمان بررسی شد. دما و نیز میزان اشباع اکسیژن خون (spo2) blood oxygen saturation اندام های تحتانی بیماران توسط دستگاه پالس اکسی متری قبل و بعد از جلسات درمان با ipc اندازه گیری شد. میزان تعادل بیماران با تستهای تعادل بالینی سنجیده شد. برای آنالیز آماری داده ها از paired t-test و repeated measures anova استفاده گردید. یافته ها: میزان ncv، آمپلی تود و distal latency اندامهای تحتانی بیماران، میزان و دمای اندام بهبودی معنی داری داشتند و نتایج میزان تعادل در تستهای تاندم با چشم بسته، ایستادن روی پای غالب و چشم بسته و ایستادن روی پای مغلوب و چشم بسته معنی دار بود.در حالت ایستادن تاندم با چشم باز و ایستادن با پاهای جفت شده و چشم بسته و ایستادن روی پای مغلوب و چشم بسته بهبودی معنی دار نبود. در حالت ایستادن با پای غالب و چشم باز بهبودی نسبی حاصل شد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد روش درمانی ipc بر بهبود میزان خونرسانی اندام تاثیر مثبتی داشت و افزایش میزان اکسیژن جریان خون و دما گواهی بر این نوع بهبودی بود. پارامتر های مختلف نروپاتی دیابتی بهبودی معنی داری داشتند. تفاوت بهبودی در میزان تعادل بین تستهای مختلف نیاز به مطالعه بیشتری را می طلبد.