موضوع مورد پژوهش،بررسی کنش کلامی و دگردیسی در یکی از آثار ارزشمند قرن شش یعنی کلیله و دمنه و انوار سهیلی است که در قرن نهم بر اساس کار نصر الله منشی توسط واعظ کاشفی نوشته شده است. نثر انوار سهیلی، وجود تلاش در ساده تر کردن کلیله و دمنه، با اطناب و زیاده گویی همراه است که یکی از اصلی ترین عوامل تمایزش با کلیله و دمنه محسوب می شود. در ضمن پژوهش حاضر سه نکته اساسی مطرح می شود: 1. علاوه بر دگردیسی فیزیکی ، دگردیسی های روایی متعددی با توجه به موضوع و مضمون حکایات در هر دو اثر دیده می شود. 2. اشخاص حکایات بنا بر جایگاه و مقامشان از کنش کلامی خاصی بهره می برند.3. کتب کهن و کلاسیک ایرانی مانند کلیله و دمنه و انوار سهیلی ، قابلیت خوانش جدید بر اساس آراء غربی را دارند.