سفالگری در دوران معاصر همگام با سایر جنبش های هنری متحول شده و به عنوان یک وسیله ی بیانی مستقل جلوه و جایگاه تازه ای نسبت به گذشته یافته است. وقتی این تحولات با پشتوانه فرهنگی و هنر بومی همراه می شود، هنری به وجود می آید که ضمن برخورداری از تشخص و هویت ملی، توانایی پاسخ گفتن به نیازهای و دغدغه های معاصر را نیز دربر دارد. در این پایان نامه، با رویکردی نو به سنت سفالگری ایران، به ویژه فنون ساخت خمره های سفالی دوران اسلامی، از قابلیت های بالقوه موجود در آن ها به منظور ارائه سرامیک محیطی استفاده می شود، بدین جهت کشف و ارائه قابلیت ها و حدود تازه ای از این هنر دیرین، اصلی ترین هدف این پروژه محسوب می شود و در این راستا علاوه بر کاوش در سفال گذشته ی ایران، امکانات و جریاناتِ معاصر سفالگری نیز مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته اند. بر این اساس در روند انجام این پروژه از یک سو ساختار تئوری آن با مطالعات کتابخانه ای و میدانی شکل گرفته و از سویی دیگر با تلاش های عملی جهت اثباتِ فرضیه ها و به بارنشاندن ایده ها، نتیجه و حاصل کار ملموس شده است. چنین تلاش های پیگیری منجر به دستیابیِ فنون و روش هایی برای خلق آثار سرامیکی در ابعاد بزرگ و قابل نصب در محیط شده است، که از جمله دستاوردهای این پروژه محسوب می شود.

یکی از شناخته شده ترین ظروف تاریخ سفال ایران، ظروف قرون سوم و چهارم هجری قمری نیشابور است. دلیل معروفیت این ظروف، تنها ،روش به‏کار رفته برای ساخت آنها نیست، بلکه نقوش و خطوط تزیینی این ظروف است که جلوه ای منحصربه‏فرد از لحاظ طراحی و فرم در شکل سفال ایجاد نموده است و ضمن هماهنگی با شکل (ریخت) سفال، پیام هایی به مخاطب (مصرف کننده) منتقل می کند که ارتباط مستقیمی با دنیای معنوی و ذهن خیال‏انگیز شرقی دارد. در انجام این پروژه، ضمن پرداختن به معرفی و ارایه ی طبقه بندی های مختلف ظروف نیشابور، جهت تزیین سفال، با توجه به زمان، از نقوش مذکور الهام گرفته شد؛ ساخت ظروف با بهره مندی از روش پخت سریع سرامیک (راکو) انجام گرفت؛ راکو یکی از شیوه های آفرینش هنری در زمینه ی سرامیک است که از گذشته ی دور مورد استفاده ی هنرمندان شرق قرارگرفته است؛ این روش در نیم قرن گذشته مورد توجه هنرمندان غربی قرار گرفت و تغییرات زیادی را پشت سر گذاشت. در این پژوهش ضمن معرفی این روش،انواع شیوه های کاربردی و قابلیت های آن بررسی شده اند. استفاده از تکنیک های سرامیک هنری معاصر می تواند ابزاری مناسب جهت معرفی نقوش گذشته باشد. روش تحقیق این پژوهش ، توصیفی-تحلیلی می‏باشد.