در این پروژه به معماری برای کودکان بی سرپرست در سنین پیش از دبستان یعنی صفر تا شش سالگی پرداخته شده است. این گروه سنی با توجه به اهمیت شش سال نخست زندگی در شکل گیری شخصیت افراد انتخاب شده است. به صورت عمده سه دسته از مطالعات در شکل گیری پروژه نقش به سزایی داشته اند. اول، مطالعات مبانی نظری؛ از موضوع روانشناسی محیط به منظور تطابق طرح نهایی با نیازها و کمبودهای عاطفی و راونی کودکان بی سرپرست استفاده شده است و با استفاده از نتایج حاصل از مطالعات رفتار شناختی انسان، در طراحی پروژه سعی شد فضاهایی متناسب با حالات روانی مختلف کاربر در اختیار کاربران قرار داده شود. دوم، مطالعات رشد شناختی کودک؛ برای دستیابی به محیط های مناسب در جهت رشد و پروش کودکان مطالعات روانشناسی رشد کودکان در هر مقطع سنی امری ضروری است که در این پروژه به آن پرداخته شده است و در ادامه منجر به تفکیک ساختمانهای مسکونی کودکان در سه گروه سنی مختلف شده است. و هر مجموعه مسکونی با رعایت ویژگی های سنی کاربران خود شکل گرفته است. در هر گروه سنی کودکان در گروه های شش نفره همراه با یک پرستار به صورت شبه خانواده زندگی می کنند. سوم، مطالعات معماری کودک؛ این دسته از مطالعات با انتقاد از وضع موجود معماری کودکان به خصوص در کشور ما آغاز شده است و اغلب فضاهای کودکانه بدون شناخت کافی از انتظارات و برداشتهای کودکان از فضاهای معماری و بر اساس تلقی های بزرگ ترها و پیروی صرف از استانداردها و ضوابط مکتوب ساخته می شود. در ادامه این مطالعات ما را به شناخت معماری مورد علاقه کودک و راه کارهای مشارکت دادن کودکان در طرح های مخصوص به خود رهنمون می‎گردد. در نهایت با توجه به اینکه کودکان بی سرپرست از حمایت و همراهی خانواده به دور هستند و تنها همراه همیشگی آنها ساختمان محل سکونتشان می باشد، در این پروژه با توجه به نتایج مطالعات مبانی نظری و با رعایت دستورالعمل های حاصل از مطالعات سایر حوزه ها به سوی طراحی محیطی که احساس امنیت، حمایت، هویت و تعلق خاطر را در کودکان بی سرپرست ایجاد کند و امکان تخلیه عاطفی و تجربه روابط اجتماعی و خانوادگی را به آنها بدهد گام برداشته شده ‎است.