پایان جنگ سرد و آغاز جهانی شدن موجب شد تهدیدات نوینی در عرصه بین المللی پدیدار گردند که راههای مقابله با آنها در ساختارهای قانونی موجود پیش بینی نشده بودند. برنامه توسعه سازمان ملل متحد در سال 1994 در پاسخ به این چالش طی گزارشی با ایجاد ارتباطی آشکار میان امنیت و حقوق بشر، دکترین امنیت انسانی را که دارای دو رکن رهایی از ترس و رهایی از فقر/نیاز بود، تبیین نمود. امنیت انسانی در قالب هفت مولفه نسبت به دسته بندی تهدیدات اعم از سنتی و جدید اقدام نمود و فرد انسان را در کانون ملاحظات خود قرار داد. از آنجا که امنیت انسانی و حقوق بشر در بسیاری از مصادیق و موضوعات همپوشانی دارند و دارای ظرفیت لازم برای تاثیر گذاری متقابل می باشند، در این تحقیق به منظور پاسخ به این پرسش که «آیا دکترین امنیت انسانی تاثیری بر تضمین و ارتقاء حقوق بشردارد؟» یا خیر، پس از بررسی دستاوردهای دو مکتب برآمده از این دکترین، نتیجه حاصله موید این است که امنیت انسانی به عنوان یک مفهوم بالقوه هنجارساز با قرار گرفتن در متن مباحث حقوق بشر، تاثیر زیادی بر تضمین و ارتقاء آن داشته است.