یکی از خصوصیات خوابگاه های دانشجویی گوناگونی کاربران آن می‎باشد. سازگاری فضا با خصوصیات استفاده کنندگان و پاسخگویی به نیازهای آنان، از مهم ترین مولفه های معماری خوب است. این در حالیست که به دلیل طراحی تیپ این بناها سازگاری مناسبی بین محیط فیزیکی و گوناگونی خصوصیات ساکنان آن‎ها وجود ندارد. این ناسازگاری ها می تواند طیفی از مشکلات گوناگون مانند کاهش بازدهی تحصیلی دانشجویان و برخی مشکلات رفتاری نظیر بروز تنش های منفی بین آنان را به همراه داشته باشد. از این رو، هدف این پژوهش یافتن طریقی از طراحی خوابگاه بوده است که بر اساس آن محیط ساخته شده سازگار با خصوصیات کاربران باشد. بهره گیری از یافته های ارزشمند روانشناسی محیط، زمینه‎های نظری قابل اتکایی را برای طراحی محیطی متناسب با خصوصیات کاربران خوایگاه های دانشجویی ایجاد می‎کرد، ولی به دلیل گوناگونی ساکنان خوابگاه، شیوه‎ای از طراحی مورد نیاز بود که بتواند چاره‎ای برای این تکثر باشد. به رغم آن که شیوه‎های طراحی مشارکتی، راه حل‎هایی برای این مشکل فراهم می‎آورد؛ مشکلات اجرایی، مانع مهمی برای استفاده از آن بود. لذا ار روش‎های طراحی تکثرگرا، استفاده شد. بنابراین، ابتدا نظریه‎های روانشناسی محیط و شیوه‎های مشارکتی مطالعه شد و شاخص‎های محیط مطلوب، همچون احساس آرامش، احساس برخورداری از خلوت شخصی و... استخراج گردید. با توجه به آن که هر یک از این شاخص‎ها، برای بهره‎برداران متنوع یک خوابگاه، می‎توانست مصادیق متنوعی ـ بسته به زمینه‎های تربیتی آن‎ها ـ داشته باشد؛ تلاش شد تا پاسخ‎گویی به آن‎ها، در طیفی از حالات مختلف صورت گیرد. از این رو، با رویکرد تکثرگرا در طراحی، تلاش شد تا محیطی متنوع برای خوابگاه طراحی شود. محیط متنوع خوابگاه، ممکن است بتواند پاسخگوی نیازها و رفتارهای متفاوت ساکنان آن باشد. این تحقیق در چهار فصل تنظیم شده است. در فصل اول، به مسأله‎ی تحقیق پرداخته شده است. فصل دوم اختصاص به مبانی نظری پژوهش دارد. فصل سوم به چگونگی شکل گیری بستر طراحی می‎پردازد و در نهایت، در فصل چهارم روند طراحی و طراحی گنجانده شده است.