با توجه به مشکلات فراوان بیماران کلیوی، این بیماران اغلب نیازمند پیوند کلیه می باشند تا بتوانند به طور درازمدت به زندگی خود ادامه دهند. این عمل هم بسیار پر هزینه بوده و هم کیفیت زندگی را تحت تأثیر خود قرار می دهد. این روش دارای مشکلات زیادی می باشد از جمله اینکه تعداد اهدا کنندگان کلیه کم است. مشکلات ناسازگاری و مشکلات و زیان های ناشی از مصرف طولانی مدت داروهای سرکوب کننده ایمنی نیز باید درنظر گرفته شوند. مهندسی بافت یک حوزه مطالعاتی است که به منظور ایجاد ساختارهای بافتی زنده و عملکردی برای جایگزینی بافت یا اندام های آسیب دیده در افراد بیمار به کار رفته و شاید بتواند در این زمینه مفید باشد. یکی از روش های مهندسی بافت برای ایجاد ساختارهای بافتی جایگزین، جداکردن سلول ها از فرد بیمار، گسترش دادن این جمعیت سلولی روی یک داربست مناسب و در نهایت پیوند زدن بافت حاصل به فرد بیمار می باشد. یکی از منابع سلولی، بافت بلاستما است که تجمعی از سلول های تمایز نیافته می باشد که در بخش هایی از پیکر بعضی از موجودات زنده می توانند ایجاد گردند. این سلول ها قابلیت های تقسیم و تمایز سلولی را مشابه با سلول های جنینی دارا می باشند. در این تحقیق از داربست مشتق شده از ماتریکس خارج سلولی (ecm) کلیه خرگوش به عنوان داربست سه بعدی جهت بررسی رفتار سلول های بافت بلاستما استفاده گردید. برای این کار ابتدا قطعات کلیه تهیه و سپس با روش انجماد-ذوب مکرر و استفاده از شوینده سدیم دودسیل سولفات (sds)، بافت حاصل سلول زدایی گردید. بررسی های بافت شناسی حاصل نشان داد که پس از سلول زدایی تنها ماتریکس خارج سلولی کلیه باقی مانده و سلول ها بطور کامل حذف شده اند. همچنین بافت بلاستما با استفاده از پانچ لاله گوش خرگوش نر نژاد نیوزلندی، تهیه و به صورت حلقه از گوش خرگوش جدا گردید. سپس حلقه بلاستمایی با داربست کلیه سلول زدایی شده مونتاژ و در شرایط in vitro در محیط کشت نگهداری شدند. نمونه های مذکور در روزهای 5، 10، 15، 20 و 30 بعد از کشت مورد مطالعات بافت شناسی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده از مطالعات، نفوذ سلول های بلاستمایی به داخل داربست را نشان داد و مشخص شد که بهترین زمان نفوذ سلول ها روز بیستم پس از کشت می باشد. میتوان گفت داربست مشتق شده از بافت کلیه می تواند محیط مناسبی برای حرکت و مهاجرت سلول ها فراهم نموده و مدل مناسبی برای بررسی برهم کنش بین سلول ها و ماتریکس خارج سلولی در شرایط in vitro باشد.