به منظور مطالعه ی اثرات سطوح پروتئین خام و الیاف بالقوه قابل هضم جیره بر تولید و ترکیب شیر، بازدهی نیتروژن و رفتار جویدن گاوهای شیرده هلشتاین در اواسط شیردهی (50 ±118= روزهای شیردهی) آزمایشی انجام شد. 32 رأس گاو شیرده یک بار زایش (16n=) و چند بار زایش (16n=) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی متعادل در دو دوره ی زمانی به چهار جیره ی غذایی اختصاص داده شدند. جیره های آزمایشی شامل: 1. جیره با پروتئین خام بالا (19%) و الیاف بالقوه قابل هضم پایین (hpldf)، 2. جیره با پروتئین خام متوسط (17%) و الیاف بالقوه قابل هضم پایین (mpldf)، 3. جیره با پروتئین خام پایین(15%) و الیاف بالقوه قابل هضم بالا (lphdf) و 4. جیره با پروتئین خام متوسط (17%) و الیاف بالقوه قابل هضم بالا (mphdf). گاوهای تغذیه شده با جیره های آزمایشی تفاوت معنی داری در ماده خشک مصرفی (01/0 p<) و تمایل به معنی داری در نیتروژن اوره ای پلاسما (06/0 p=) داشتند. تولید و ترکیب شیر و متابولیت های خونی بین جیره های آزمایشی تفاوت معنی داری را نشان ندادند. تولید شیر تصحیح شده بر اساس 5/3% چربی و همچنین انرژی تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفتند. مقدار کیلوگرم پروتئین شیر تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت ولی در زمان های متفاوت و شکم زایش تأثیر معنی داری را نشان دادند. اثر نیتروژن اوره ای شیر در بین جیره ی یک و دو در مقایسه با جیره ی سه و چهار و همچنین جیره ی سه در مقایسه با بقیه جیره ها اثر معنی داری را نشان داد (02/0 p=). زمان خوردن در جیره با الیاف بالقوه قابل هضم پایین بیشتر بود. به این ترتیب که در جیره ی 1 و2 که دارای الیاف بالقوه قابل هضم پایین تری بودند نسبت به جیره ی سه و چهار که دارای الیاف بالقوه قابل هضم بالاتری هستند، زمان خوردن بیشتر می باشد (02/0 p=). همچنین در جیره های دو و چهار که دارای پروتئین یکسان ولی الیاف بالقوه قابل دسترس متفاوتی هستند در مقایسه با جیره یک که دارای پروتئین و الیاف بالقوه قابل هضم بالا می باشد دارای اثر معنی داری است (03/0 p=). قابلیت هضم ماده خشک در جیره ی دو و چهار بالاتر از بقیه است (02/0 p=).