در این پایاننامه، سبک قصیده سرایی و غزلسرایی فخرالدینعراقی، شاعر قرن هفتم، بررسی شده است. مبانی نظری و تاریخی سبکشناسی و انواع آن مطرح شده است. سپس سبک قصیده سرایی و غزل سرایی فخرالدین عراقی با توجه به مبانی نظری پایاننامه توصیف شده است. تکرار چه در سطح آوایی (واج آرایی) و چه در سطح واژگانی (تصدیر، ردیف، تشابه الاطراف و ...) از ویژگیهای سبک شخصی فخرالدین عراقی چه در قصاید و چه در غزلیات است. تشبیه و انواع آن از ویژگیهای سبک ساز قصاید فخرالدین عراقی است. در غزلیات ایهام و انواع آن خصوصا ایهام تناسب و تضاد، در کنار تکرار، شکل دهنده سبک شخصی فخرالدین عراقی است. سادگی و » قاعدهکاهی نحوی و واژگانی چه در غزلیات و چه در قصاید بسیار کم بسآمد است. ویژگی در شعر فخرالدین عراقی، از نظر علمی، با کم بود? این قاعدهکاهیها قابل توجیه است. « روانی قاعدهکاهی زمانی در قصاید پربسامدتر و متنوع تر از غزلیات است. نیز تشبیه، در کل، در قصاید سبک ساز است ولی در غزلیات ایهام سبک ساز است. در مجموع میتوان سبک شعر عراقی را مبتنی بر قاعدهافزایی آوایی و واژگانی (خصوصاً انواع تکرار آوایی کامل به یک صورت زبانی) و قاعدهکاهی معنایی (تشبیه و ایهام) دانست. و در نهایت حکم به مجاز بنیاد بودن غزلیات و استعاره بنیاد بودن قصاید کرد. کلیدواژه: فخرالدین عراقی، غزلیات عراقی، قصاید عراقی، سبکشناسی ساختگرا