پروتئاز های خنثی (nps) روی متالوپروتئازهایی با کاربردهای بیوتکنولوژی مثل سنتز پپتید و آسپارتام هستند، اما محدودیت اتولیز در حرارت های بالا را دارند. در این مطالعه ما یک ناحیه ی سطحی الاستاز از سودوموناس آئروجینوزا که به یک یون کلسیم متصل می شود را با ناحیه ی مشابهی در ترمولیزین از باسیلوس استئاروترموفیلوس که به سه یون کلسیم متصل می شود، جایگزین کردیم تا پایداری حرارتی آنزیم را افزایش دهیم. پایداری حرارتی روی متالوپروتئازها با فاکتور t50تعیین می-شود،حرارتی که 30 دقیقه انکوباسیون آنزیم در دماهای مختلف فعالیت آنزیم را به نصف کاهش می دهد. غیر فعال سازی حرارتی در دماهای مختلف 65-c?95 در مورد دو آنزیم وحشی و کایمر مقایسه گردید. بر اساس نتایج، هم t1/2و هم t50به طور قابل توجهی در مورد آنزیم کایمر افزایش یافت. یعنی آنزیمی که t50 آن برابر با 68 بوده است تبدیل به آنزیمی شده است که t50آن در حضور کلسیم حدود 5/93 است و 25 درجه شیفت کرده و آنزیم کاملا پایدارتر شده است. برای بررسی بیشتر پایداری حرارتی، پارامترهای ترمودینامیکی فرآیند غیر فعال شدن شامل انرژی فعال سازی (ea)، ?h#، ?g#و ?s# محاسبه و مقایسه گردید. همچنین در این مطالعه پایداری آنزیم از جنبه های مختلف در حضور یون های فلزی، دترجنت ها، nacl و ph مورد ارزیابی قرار گرفت.در مورد اوره در غلظت های پایین میزان پایداری آنزیم کایمر کمی بیشتر از آنزیم وحشی بود و در مورد sds آنزیم کایمر پایداری بیشتری را نشان داد. در مورد پایداری ph پایداری اندکی تغییر کرده است و کمی افزایش پایداری را در مورد آنزیم کایمر داریم.