این پایان نامه در پی پاسخگویی به این سوال است که چرا با وجود اقدامات مختلف در زمینه ی تربیت اخلاقی، این نوع از تربیت در جامعه ی ما عقیم مانده و یا به انحراف کشیده شده است در صورتیکه انتظار می رود با آموزه ها و توصیه های که در کتب درسی ما در سطح مدارس وجود دارد و تلاشهای بسیاری که در رسانه ها انجام می شود، جامعه ی ما دارای حداقل بحران در زمینه های اخلاقی باشد. از آنجا که پاسخگویی به این مساله حوزه ی وسیعی را شامل می شود آن را در سه حیطه ی مربی ، متربی و روشها محدود نموده ایم و از میان روشهای مختلف برای بررسی آن ، بررسی از نظر صاحب نظران اسلامی چون فیض کاشانی و مهدی نراقی که آثار متعددی در زمینه تربیت اخلاقی به تالیف درآورده اند را برگزیده ایم و با مطالعه آثار ایشان در زمینه تربیت اخلاقی تعدادی آسیبهای مشترک از منظر این دو صاحب نظر را در سه حیطه ذکر شده استخراج نموده و درمان هر یک از آسیبها را نیز به روش تحلیل محتوا ، استنباط نموده ایم که این آسیبها از ناحیه ی مربی شامل : ریاست طلبی ، جدایی علم از عمل ، درنظرنگرفتن فهم متربی و تندخویی و غضب بوده و همچنین زمانی که روشهای تربیت اخلاقی با اموری چون : مجادله و مناظره ، افراط و تفریط ،آموزش تصریحی و امرونهی مکرر و پذیرش محض مربی همراه می شود آسیب زا خواهد بود و متربی نیز زمانی که به هم نشینی با بدان ، دنیاطلبی و بیهوده گویی و جهل بسیط و عدم بصیرت دچار می شود تربیت اخلاقی را از هدف خود دور می سازد . که از نظر ملا فیض این آسیبها را با روشهای عام اصلاح رفتار و یا با روشهای خاصی که معمولا به صورت عمل به ضد رذیلتها بیان می شود می توان درمان کرد . اما از نظر مهدی نراقی برای درمان آسیبهای بیان شده باید ابتدا به علاج علمی و سپس به علاج عملی پرداخت.