چکیده گاهنبارها بر شش جشن بزرگ ایرانیان باستان اطلاق می شود که در طول یکسال با فاصله های نا برابر برگزار می شده اند و هر یک از آنها یادآور یکی از آفرینش های ششگانه پدیده های مادی بوده اند؛ نام اوستایی این جشنها به ترتیب عبارت است از: میذیوزرمیه به معنای «میان بهار» و به یاد بود آفرینش آسمان در اردیبهشت ماه؛ میذیوشهه به معنای «میان تابستان» و به یاد بود آفرینش آب در تیر ماه؛ پیتی شهیه به معنای «گرد آوری غله» و به یاد بود آفرینش زمین در شهریور ماه؛ ایاثریمه به معنای «بازگشت گله ها از چرای (تابستانی)» و به یاد بود آفرینش گیاه در مهر ماه؛ میذیه ئیریه به معنای «میان زمستان» و به یاد بود آفرینش چهارپایان در دی ماه؛ همسپثمئذیه نامی خاص با معنایی نامعلوم یاد آور آفرینش انسان بوده، نزول فره وشی را نیز در پنج روز پایان سال نوید می داده است. هر گاهنبار پنج روز ادامه و مراسم عبادی خاص داشته و نماز آفرینگان گاهنبار نیز در هر یک از این جشنها خوانده می شده است. بررسی متن اوستایی و زند آفرینگان گاهنبار موضوع این پژوهش است که در یک مقدمه وپنج بخش به شرح زیر انجام شده است: مقدمه شامل معرفی گاهنبارها و بررسی درونمایه آفرینگان گاهنبار؛ بخش اول متن اوستایی، حرف نویسی و برگردان فارسی آن؛ بخش دوم یادداشت های متن اوستایی؛ بخش سوم متن زند، آوانویسی و برگردان فارسی آن؛ بخش چهارم واژه نامه ی اوستایی شامل واژه ها، معنی فارسی، تحلیل حالات دستوری و برابر زند آنها؛ بخش پنجم نمایه واژه های زند و فهرست منابع.