هدف این تحقیق بررسی اثر میانجی کیفیت حسابرسی بر رابطه بین مشکلات نمایندگی و کیفیت گزارشگری مالی در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1383-1389 می باشد. در این پژوهش مشکلات نمایندگی با استفاده از اهرم مالی، درصد مالکیت هیئت مدیره در سهام شرکت و وجوه جریان نقد آزاد اندازه گیری شده و کیفیت حسابرسی بوسیله دوره تصدی حسابرس در شرکت مورد مطالعه اندازه گیری شده است. همچنین کیفیت گزارشگری مالی بوسیله مدل تعدیل شده جونز اندازه گیری شده است. برای آزمون فرضیه ها از دو روش رگرسیون چند متغیره براساس داده های تلفیقی، آزمون معادلات ساختاری و همچنین آزمون سوبل استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد بین مشکلات نمایندگی و دوره تصدی حسابرس رابطه معنی داری وجود دارد بطوری که این رابطه بین وجوه جریان نقد آزاد و اهرم مالی با دوره تصدی حسابرس یک رابطه معنی دار مثبت، و بین درصد مالکیت هیئت مدیره و دوره تصدی حسابرس یک رابطه معنی دار منفی است. همچنین بین دوره تصدی حسابرس و کیفیت گزارشگری مالی یک رابطه منفی معنی داری وجود دارد. و نیز بین مشکلات نمایندگی و کیفیت گزارشگری مالی رابطه معنی داری وجود دارد بطوری که این رابطه بین وجوه جریان نقد آزاد و کیفیت گزارشگری مالی یک رابطه مثبت معنی دار و بین اهرم مالی و درصد مالکیت هیئت مدیره با کیفیت گزارشگری مالی یک رابطه منفی معنی دار وجود دارد. و در نهایت نقش کیفیت حسابرسی به عنوان متغیر میانجی در رابطه بین مشکلات نمایندگی و کیفیت گزارشگری مالی براساس نتایج حاصل از رگرسیون چند متغیره مورد تایید قرار نگرفته است ولی بر اساس روش معادلات ساختاری کیفیت حسابرسی به عنوان متغیر میانجی در رابطه بین مشکلات نمایندگی و کیفیت گزارشگری مالی شناخته می شود. واژگان کلیدی: کیفیت گزارشگری مالی، کیفیت حسابرسی، تئوری نمایندگی، متغیر میانجی، آزمون سوبل