اختلال های اضطرابی ،یکی از رایج ترین اختلالات روانی در کودکان و نوجوانان تلقی می شود.بر خلاف این عقیده،بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال های اضطرابی و آنهایی که نشانه های اضطراب را درحد خفیف تری تجربه می کنند تا دوران نوجوانی و بزرگسالی همچنان مشکلات مربوط به سازگاری خواهند داشت.در واقع اختلال های اضطرابی،سیری مزمن دارند . این اختلالات در نیمی ازکودکان مبتلا،هشت سال یا بیشترادامه می یابند.دختران تقریبا دو برابرپسران نشانه های اضطرابی را نشان می دهند واین تفاوت تا شش سالگی وجود دارد(مش،وولف،1389). بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال های اضطرابی در یک دوره ی زمانی یا در زمان های مختلف دوره ی رشد،به بیش از یک مورد ازاختلال های اضطرابی دچار می شوند.براساس dsm-iv ،کودکان ممکن است از نه اختلال اضطرابی به یک یا چند اختلال مبتلا شوند،مانند اختلال اضطراب فراگیر ،اضطراب جدایی و سایراختلالات اضطرابی (مثل مدرسه هراسی ) وغیره.عوامل خانوادگی،سوابق یادگیری،تحریف در پردازش شناختی و زمینه زیستی، همگی در شروع اختلالات اضطرابی دوران کودکی سهیم هستند