چکیده هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین قدرتی،استقامتی، ترکیبی بر توان هوازی بیشینه و ترکیب بدن دانشجویان پسر غیرورزشکار می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانشجویان پسر غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز می باشد. نمونه آماری که به روش تصادفی انتخاب شدند، شامل40 دانشجوی غیرورزشکار (سن1.25±24.75 سال)، (قد 2.35±174.3 سانتیمتر) و (وزن 1.46±73.3 کیلوگرم) کهبه صورت تصادفی در یکی از گروه های قدرتی (10)، استقامتی (10)، ترکیبی (10) و کنترل (10) قرار گرفتند.هر تمرینی شامل سه نوع برنامه تمرین قدرتی، استقامتی و ترکیبی می باشد که به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه برگزار شد. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکرد. پیش آزمون و پسآزمون توان هوازی بیشینه و ترکیب بدن آزمودنی ها با استفاده از تست بروس و دستگاه تجزیه و تحلیل ترکیب بدن اندازه گیری شد. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) برای توصیف داده های تحقیق استفاده گردید. برای مقایسه گروه ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون از تحلیل واریانس یکراهه (anova) و آزمون پیگردی توکی استفاده گردید. همچنین به منظور تاثیر هر یک از پروتکل تمرینی از آزمون t همبسته استفاده شد. یافته های این تحقیق، تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی، استقامتی و قدرتی را معنی دار گزارش کرد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه نشان داد که بین گروه ها در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری (0.001 p=)وجود دارد.که این تفاوت ها بیانگر برتری گروه های استقامتی و ترکیبی بر گروه های قدرتی و کنترل است. همچنین، بین سه گروه در ترکیب بدنی نیز تفاوت معنی داری(0.001 p=) وجود دارد. توان هوازی بیشینه آزمودنی ها به صورت معنی داری از پیش آزمون تا پس آزمون در گروه استقامتی (0.001p= )، ترکیبی (0.001p= ) و قدرتی (0.013p= ) افزایش یافت. کاهش ترکیب بدنی در گروه استقامتی و ترکیبی (0.001) و در گروه قدرتی (0.037)، معنی دار بود. نتیجه این که اجرای تمرینات ترکیبی در افزایش توان هوازی بیشینه و ترکیب بدنی اثر تداخلی نداشت.

فرسایش خاک و ایجاد سیل از اساسی¬ترین معضلات زیست محیطی، کشاورزی و تولید غذا در جهان است که اثرات مخربی بر تمامی اکوسیستم¬های طبیعی و تحت مدیریت انسان دارد. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تراکم کشت بر رواناب، رسوب و عملکرد محصول نخود دیم در ایستگاه تحقیقات حفاظت خاک تیکمه داش با استفاده از کرت¬های آزمایشی اجرا شد. برای این منظور طرحی در قالب کرت های خرد شده در زمان و بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 سطح تراکم کشت نخود (30، 35 و 40 کیلوگرم بذر در هکتار) با رقم کشمشی، در 3 تکرار به صورت کشت مرسوم در منطقه توسط دیسک در 17 فروردین سال 92 انجام شد. در طول فصل زراعی، مقدار رواناب و رسوب تولیدی به ترتیب با روش های حجم سنجی و فیلتراسیون اندازه گیری شدند. همچنین در هنگام نمونه گیری برخی ویژگی های فرعی محصول نظیر میانگین درصد پوشش آسمانه محصول، علف های هرز و ارتفاع گیاه و پس از رسیدگی فیزیولوژیکی، عملکرد بیولوژیکی، عملکرد دانه، ارتفاع بوته، شاخص برداشت و وزن صد دانه نیز اندازه گیری شدند. تحلیل آماری نتایج با استفاده از نرم افزار mstatc انجام شد. نتایج نشان داد که اثر اصلی تراکم کشت و زمان نمونه گیری بر میزان رواناب و رسوب در سطح احتمال 1% معنی دار، اما اثر متقابل آن ها بر مقدار رواناب غیرمعنی دار ولی بر مقدار رسوب در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. همچنین اثرات اصلی و متقابل تراکم کشت و زمان نمونه گیری بر درصد تاج پوشش گیاهی در سطح احتمال 1% معنی دار شد. حداقل میزان رواناب و رسوب در تراکم 40 کیلوگرم بذر در هکتار، در زمان نمونه گیری سوم به ترتیب 9/421 لیتر در هکتار و 45/2 کیلوگرم در هکتار، و حداکثر میزان رواناب و رسوب در زمان نمونه گیری اول و در تراکم 30 کیلوگرم بذر در هکتار به ترتیب 1550 لیتر در هکتار و 53/31 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. همچنین نتایج نشان داد که میزان رواناب و رسوب به ترتیب در زمان اول نمونه گیری 08/2 و 71/3 برابر بیشتر از زمان دوم و 56/2 و 51/5 برابر بیشتر از زمان سوم نمونه گیری بود. همچنین نتایج تجزیه آماری مربوط به عملکرد و اجزاء عملکرد نشان داد که اثر تراکم کشت بر عملکرد دانه و اجزاء عملکرد گیاه نخود در شرایط دیم منطقه معنی دار بوده و با افزایش تراکم کشت از 30 به 40 کیلوگرم بذر در هکتار، عملکرد دانه افزایش یافت. پیشنهاد می شود در شرایط مشابه منطقه مورد مطالعه تراکم 40 کیلوگرم بذر در هکتار را به کار ببرند.