چکیده: اقرار یکی از ادله اثبات دعوا می باشد، اهمیت این دلیل به حدی قابل توجه است که فقها و علمای حقوق در اثبات دعاوی آن را ملکه دلایل نامیده اند؛ زیرا اقرار تنها دلیلی است که فرد با آگاهی کامل از آنچه در درون خود دارد، مبادرت به بیان آن می کند. برای اعتبار و ارزش اقرار شرایط و ویژگی های خاصی در نظر گرفته شده که در صورت وجود آن شرایط و ویژگی ها، اقرار، ارزش و اعتبار واقعی خود را خواهد داشت. در این پایان نامه با روش نظری- توصیفی به بررسی این عنوان که آیا اقاریر ناشی از تهدید، تلقین و اغفال در امور کیفری معتبر است، پرداخته می شود. فرضیه این پایان نامه این است که با استفاده از روش های ذکر شده از مجرمانی که با برنامه ریزی قبلی مبادرت به ارتکاب جرائمی می کنند، می توان اقاریری دال بر این که جرم ارتکابی توسط آنان رخ داده است به دست آورد. با توجه به فرضیه فوق دستاورد این پایان نامه اینست که در میان روش های ذکر شده تنها با استفاده از اغفال و فریب است که از مجرمانی که با برنامه ریزی قبلی مرتکب جرایمی می شوند و به راحتی حاضر به اقرار نمی باشند می توان اقاریری را به دست آورد و بر طبق آن اقاریر، مبادرت به صدور حکم بر علیه آن مجرمان نمود و با توسل به دیگر روش های مذکور نمی توان از این نوع مجرمان اقاریری را به دست آورد؛ زیرا این روش ها باعث می شوند که قصد و اراده افراد از بین برود. کلمات کلیدی: اقرار، تهدید، تلقین، اغفال، امور کیفری