دو رمان «چراغ ها را من خاموش می کنم» و «عادت می کنیم» نوشته ی زویا پیرزاد، اگر چه هیچ ادعای بلند پروازانه ای در زمینه ی شگردهای روایت ندارد و با روایتی خطی و پیرنگی ساده، داستان خود را برای مخاطب تعریف می کند، توانسته با مخاطب عام و در مورد کتاب اول، حتی با مخاطب خاص خود به خوبی ارتباط برقرار کند. داستان در این دو رمان، داستان ساده و بی ماجرای زندگی زنانی معمولی است که نویسنده، مخاطب را برای شناخت دنیای درونی و آشنایی با رنج ها و آرزوهای آن ها به درون ذهنشان دعوت می کند. در این پژوهش پس از گذری اجمالی بر طرح کلی مسأله و حدود و فرضیات پژوهش و تأمل در مبانی نظری تحقیق به بررسی پیرنگ در این دو رمان پرداخته شده است. روال تحقیق، مطالعه ی عناصر پیرنگ و نحوه ی گسترش آن ها در این رمان هاست. پس از استخراج داده ها، خصوصیات هر یک از عناصر پیرنگ چون گره افکنی، کشمکش، بحران و .... در هر یک از رمان ها بررسی و به تحلیل عنصر شخصیت به عنوان مهم ترین عنصر داستانی موثر بر طرح پرداخته شده است. پیرنگ ساختمان منطقی و سببی داستان است. در داستان های مدرن، حاکمیت پیرنگ نادیده گرفته و عناصر دیگر داستان بر آن ارجح شمرده می شود. در این پژوهش نشان داده شد ه است که پیرنگ در این آثار اگر چه ساختار کلاسیک سه قسمتی آغاز، میانه و پایان را داراست، اما در اجزاء و عناصر پیرنگی خود، به دلیل عدم توجه به ماجرا پردازی، استفاده از کشمکش های ذهنی، پایان باز و... چندان با معیارهای کلاسیک سازگار نیستند. نیز کمرنگ بودن طرح داستانی و اهمیت بیشتر شخصیت پردازی، آن ها را به مرزهای داستان های مدرن نزدیک کرده-است.