امروزه با به کارگیری فنون جدید در امر تولید از منابع در مقایسه با گذشته بهره وری بیشتری صورت پذیرفته است و تأمین مواد غذایی این جمعیت رو به رشد تاکنون تأمین شده است، اما خطر بزرگ و اساسی که امنیت غذایی را به مخاطره می اندازد، از بین رفتن منابع پایه، خصوصاً اراضی کشاورزی با تغییر کاربری آن ها از کشاورزی به غیر کشاورزی می باشد. افزایش جمعیت و توسعه محدوده شهرها، شهرک ها و روستاها و افزایش قیمت اراضی و بهره برداری بی رویه و غیراصولی از اراضی سبب می شود که اراضی کشاورزی مرغوب داخل و در خارج و حاشیه این محدوده ها، همواره مورد توجه افراد سودجو و فرصت طلب قرار گیرد و با تغییر کاربری و خرد نمودن اراضی، آن ها را از چرخه تولید خارج نموده و لطمه های جدی را بر تولید محصولات کشاورزی وارد کنند. بخش کشاورزی که یکی از بخش های مهم اقتصادی ایران است که اهمیت آن در تأمین امنیت غذایی و ایجاد اشتغال، غیر قابل انکار می باشد. از این رو حفاظت از عوامل تولید در این بخش، به ویژه عامل زمین کشاورزی و زراعی، نه فقط برای حمایت از اقتصاد کشاورزی، بلکه برای حمایت از کل اقتصاد کشور، امری ضروری است. با توجه به اهمیت اراضی کشاورزی، مجلس شورای اسلامی با درک صحیح از خطرات ناشی از تغییر کاربری اراضی کشاورزی در سال 1374 قانونی را تحت عنوان قانون حفظ کاربری اراضی زراعی و باغ ها به تصویب رسانید. که این قانون در تاریخ 1/8/85 بازنگری و اصلاح گردید. در پژوهش انجام شده سعی شده است علاوه بر نقد و تحلیل قانون حفظ کاربری آیین نامه اجرایی و دستورالعمل ها به این پرسش اساسی و مهم پاسخ داده شود که چه راهبردها و راهکارهای فقهی و حقوقی موثر در مقابله با تغییر کاربری غیرمجاز اراضی زراعی و باغ ها وجود دارد؟ این تحقیق در پنج فصل ارائه می گردد. در این پژوهش ضمن بررسی اهمیت منابع طبیعی و محیط زیست در آموزهای دینی برای آگاهی و درک صحیح مخاطب از محتوای موضوع به بررسی تعریف و محتوای انواع اراضی می پردازیم و طبیعتاً آثار و نتایج این پزوهش باعث خواهد شد که بسیاری از مشکلات و ابهامات فکری وذهنی علاقه مندان به موضوع حفظ کاربری اراضی برطرف شود