موضوع پژوهش حاضراثربخشی معنادرمانی بر روی ابراز وجود و سازگاری عاطفی زنان مبتلا به تعارضات زناشویی می باشد. جهت بررسی این موضوع دو فرضیه اصلی در نظر گرفته شد که عبارتند از : 1- معنادرمانی موجب افزایش ابراز وجود زنان مبتلا به تعارضات زناشویی می گردد. 2- معنادرمانی موجب افزایش سازگاری عاطفی زنان مبتلا به تعارضات زناشویی می گردد. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح تحقیق آن پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه زنانی است که به علت تعارضات زناشویی خویش در سال 1390در فاصله زمانی 3 ماه به کلینیک مشاوره بهزیستی شهر رشت مراجعه نمودند. برای نمونه گیری از روش تصادفی استفاده شد، در واقع ابتدا کلیه این زنان که تعداد آنان 62 نفر بود به پرسشنامه ابراز وجود و سازگاری عاطفی پاسخ گفتند، 47 نفر از آنان دارای نمره ابراز وجود و سازگاری عاطفی پایین بودند که از بین آنان 30 نفر بطور تصادفی ساده انتخاب شده و به طور داوطلبانه در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل(15نفر) جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش عبارت است از پرسشنامه ابراز وجود شرینگ، پرسشنامه سازگاری بل و بسته آموزشی معنادرمانی. گروه آزمایش آموزش معنادرمانی را طی 8 جلسه، هفته ای یک جلسه دریافت نمودند، درحالیکه گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. پس از آموزش مجددا ابراز وجود و سازگاری عاطفی اعضای هر دو گروه مورد اندازه گیری قرار گرفت. در این پژوهش از شاخص های آمار توصیفی(جدول، نمودار، میانگین، واریانس) و به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس یکطرفه(آنکوا) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد فرضیه های تحقیق تایید شدند. به سخن دیگر تحلیل کواریانس نشان داد که معنادرمانی موجب افزایش ابراز وجود و سازگاری عاطفی زنان مبتلا به تعارضات زناشویی گردیده است.