مهدی اخوان ثالث و بد الوهاب البیاتی ، هر دو از شاعرانی هستند که در جامعه ادبی شان تحولاتی در پرداختن به مضامین تازه ، ایجاد اسلوب ها و قالب های جدید در شعر ، به وجود آوردند. وهر دوی ان ها از این مفاهیم ، برای بیان آلام جامعه بشری روزگارشان سود سجستند. مهم ترین ویژگی در اشعار این دو شاعر ، پرداختن به رمز و اسطوره هاست. هر دو شاعر از پرچم داران شعر نو در ادبیات اقلیمشان هستند . اخوان و البیاتی به دلیل زیستن در اوضاع مشابه اجتماعی و سیاسی و حاکمیت استبداد که در دوره های از زندیگشان بر آن جوامع حکم فرما بوده ، برای حفظ آرمان هایشان تن به تبعید و بند هم داده اند. و هر دو از حق برابری و آزادی دفاع کرده اند. در منظر کلی باید گفت : اخوان شاعریست که صلابت سبک فاخر خراسانی در شعرهایش موج می زند و با لحنی حماسی از گذشته تاریخی ایران باستان با حسرت و یاس سخن می گوید اما در اغلب شعرهایش خبری از آینده روشن و آرمان گرایی وجود ندارد. آنچه در فضای شعری اخو ان نسبت به البیاتی حاکم است فضای یأس و سرخوردگی و پوچ انگاری بیشتری را باخود به همراه دارد ، حال آنکه بیاتی پس از دوره ای که صرفا به اشعار سیاسی و انتقادی و مملوء از غم و رنج ، دست زده ، در دوره های بعدی حیاتش وارد سمبولیسم شده و اشعار عاشقانه و حتی در بعضی موارد فیلسوفانه و عارفنه نیز سروده است. وجه تمایز شعر اخوان نسبت به بقیه شعرا ، زاویه دید او نسبت به پدیده های طبیعت است . اخوان در بسیاری از شعرهایش باور مرسوم نسبت به پدیده ها را تغییر میدهد . « باغ من » و یا « سگ ها و گرگها » از این دست شعرهاست.