هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین ابعاد سرمایه اجتماعی خانواده و مشارکت ورزشی دانش آموزان نوجوان شهر رشت بود. جامعه آماری پژوهش را مجموع دانش آموزان دختر و پسر پایه سوم متوسطه در دبیرستان های دولتی 5682 نفر تشکیل دادند. نمونه آماری 415 نفر ( 155نفر پسر و 260 نفر دختر) بود که به صورت تصادفی از 10مدرسه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته سرمایه اجتماعی خانواده و مشارکت ورزشی بود که روایی محتوایی آن را 12 نفر از اساتید صاحب نظر دانشگاهی تایید کردند و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ تأیید شد (85/0 =r ). از روش آمار توصیفی برای توصیف ویژگی های آزمودنی ها و از آزمون های آماری رگرسیون چند متغیره و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه(anovas) و آزمون تعقیبی(lsd ) برای آزمون فرضیه ها استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین میزان مشارکت ورزشی پسران (722±738m±sd=) و دختران (284±313m±sd=) دقیقه در هفته است. همچنین نتایج رگرسیون چند متغیره نشان داد، روابط درون خانواده 13 درصد و همچنین حمایت درون خانواده(17 درصد)، میزان مشارکت ورزشی دانش آموزان دختر نوجوان را پیش بینی می کند، به عبارتی با افزایش روابط اجتماعی خانواده میزان مشارکت ورزشی دختران زیاد و با افزایش حمایت خانواده از دختران میزان مشارکت ورزشی آن ها کم می شود(05/0 p?). نتایج رگرسیون چند متغیره نشان داد، مشارکت اجتماعی و عضویت درنهادهای داوطلبانه 34 درصد مشارکت ورزشی پسران و 25 درصد مشارکت ورزشی دختران را پیش بینی می کند(05/0p?). آزمون تحلیل واریانس مولفه های اعتماد درون خانواده(99/2 f= ، 033/0 sig=)، اعتماد اجتماعی خانواده(84/2f= و 04/0 sig=)، عضویت در نهادهای داوطلبانه(95/2f= و 034/0 sig=)، روابط اجتماعی(89/3f= و 04/0 sig=) در بین پسران با نحوه مشارکت ورزشی رابطه معنی داری دارد و تنها مولفه اعتماد اجتماعی(55/4 f= و 004/0 sig=) در بین دختران با نحوه مشارکت ورزشی(مشارکت به تنهایی ،مشارکت جمعی یا عدم مشارکت) رابطه معنی داری دارد (05/0p?). بر اساس نتایج می توان نتیجه گرفت که سرمایه اجتماعی خانواده نقش تعیین کننده ای در مشارکت ورزشی دانش آموزان نوجوان دارد و نحوه مشارکت ورزشی هم در بهبود سرمایه اجتماعی خانواده موثر است.