چکیده فرآیند ماشینکاری با جریان ساینده یکی از فرآیندهای غیر سنتی پرداخت سطح محسوب می گردد که برداشت ماده آن میکرو یا نانو مکانیکی و بکمک ذرات ریز ساینده می باشد. این فرآیند برای عملیاتی مانند صیقل کاری، پلیسه گیری، برداشت لایه های دوباره ریختگی شده، پرداختکاری سطوح غیر قابل دسترسی و پیچیده، شعاع تراشی لبه ها و غیره استفاده می شود. در این تحقیق تاثیر سه پارامتر قابل کنترل این فرآیند از قبیل اندازه مش ساینده، غلظت (درصد وزنی) ساینده در واسطه و تعداد سیکل بر برداشت ماده و پرداخت سطح، بر قطعه کارهایی از جنس آلیاژ آلومینیوم 7075 بصورت تجربی مورد بررسی قرار گرفته است. آزمایشات به روش طراحی آزمایش پاسخ سطح و در پنج سطح انجام شدند و مدلهای بدست آمده با استفاده از تحلیل واریانس داده های آزمایش، جهت ارزیابی هر یک از خروجی ها (برداشت ماده و پرداخت سطح)، مورد بهینه سازی قرار گرفته اند. نتایج نشان داد، اثر هر سه پارامتر بر خروجی ها، مهم و همچنین دو پارامتر اندازه مش ساینده و غلظت ساینده در واسطه، دارای اثر متقابل بر خروجی ها می باشند. کاهش اندازه مش ساینده و افزایش غلظت ساینده در واسطه و تعداد سیکل ها، باعث افزایش برداشت ماده و پرداخت سطح شد. همچنین با لحاظ کردن افزایش کارایی فرآیند، با مقادیر بهینه اندازه مش ساینده 46، غلظت ساینده 65 درصد و تعداد سیکل 25، بهترین پرداخت سطح حاصل شد. واژگان کلیدی ماشینکاری با جریان ساینده، روش پاسخ سطح، پرداخت سطح، برداشت ماده، آلومینیوم 7075